Η απαισιοδοξία είναι προτιμότερη από την αισιοδοξία πάντως. Όσες φορές υπήρξα αισιόδοξη στη ζωή μου, λάμβανα τη δόση μιας επιπλαστης ευχαρίστησης και ηρεμίας, εφησυχαζομουν και μετά ο πόνος της προσγείωσης ήταν χειρότερος. Aπο την άλλη, όταν ήμουν απαισιόδοξη, δούλευα το παρόν μου, επειδή ακριβώς δεν είχα από τίποτα άλλο να πιαστώ. Από κανένα όμορφο συναίσθημα. Έβλεπα απλώς την αλήθεια και την πραγματικότητα μπροστά στα μάτια μου κι έκανα τα πάντα για να την βελτιώσω. Ήμουν πλήρως συμφιλιωμένη με την πιθανότητα να ρθει κάτι άσχημο, επειδή ακριβώς είχα συνηθίσει αυτά τα αισθήματα, οπότε το κακό δεν μου έκανε καμία απολύτως αίσθηση. Όταν ερχόταν κάτι καλό, που συνήθως αυτό γινόταν, γιατί προσπαθούσα, η χαρά και η ικανοποίηση ήταν πολύ μεγαλύτερη.