Καλησπέρα.Περνάω κι εγώ περίπου το ίδια με τον πατέρα μου. Με μόνη διαφορά ότι εκείνος ποτέ δεν μου έδωσε αγάπη, με παραμελουσε, έπινε κιόλας σε καθημερινή βάση, έλειπε πολλές ώρες από το σπίτι, τον έβλεπα λίγες φορές μέσα στη βδομάδα (π.χ τον έβλεπα μόνο δύο τρεις φορές τη βδομάδα) διότι δουλεύει εκτός Αθηνών αλλά με τη μητέρα μου είναι μαζί.Γενικότερα δεν ερχόταν ποτέ στις παραστάσεις κτλ. Τώρα, στα 27 μου, κατηγορεί τη μητερα μου που δεν έχουμε εγώ, η αδερφή μου και εκείνος καλές σχέσεις. Δεν χάλασε η μητέρα μας τη σχέση μας μαζί του, εκείνος χάλασε τις σχέσεις μας. Έμαθα όμως με τα χρόνια να ζω με την απουσία του. Στην ουσία μεγάλωσα χωρίς πατέρα. Είχα όμως την απεριόριστη αγάπη όλων των υπολοίπων μέσα στην οικογένεια μου εκτός από αυτόν. Τώρα πλέον εκείνος επιζητά την αγάπη που δεν τη θέλω πια. Αυτό γιατί με τα χρόνια τα συναισθήματα μου για εκείνον έχουν αλλάξει και ειναι σαν ξένος για μένα. Τώρα εκείνος θυμήθηκε να μου δείξει την αγάπη του, την οποία τη δείχνει με λάθος τρόπο. Είναι πάρα πολλοί οι λόγοι που δεν θέλω να τα ξανά βρω με τον πατέρα μου εξαιτίας όλης της συμπεριφοράς του. Προσωπικά ποτέ δεν ζήλεψα τις κοπέλες που είχαν καλές σχέσεις με τους πατεράδες τους,επειδή μου έφτανε που είχα την αγάπη της μητέρας μου, της αδερφής μου κτλ. Αλλά γενικά μπορώ να καταλάβω το συναίσθημα που κουβαλάς.. Μια συμβουλή από μένα : Προσπάθησε όσο καλύτερα γίνεται να μην σε επηρεάζει όλο αυτό και να επικεντρωνεσαι στους ανθρώπους που σε αγαπάνε γιατί οι άνθρωποι που μας γαμανε τη ψυχολογία και πατάνε τη ψυχή μας είναι χάσιμο χρόνου. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να μας κάνουν να νιώθουμε τύψεις, ενοχές και ο, τι άλλο θέλουν με σκοπό να νιώσουν εκείνοι καλύτερα.Εσυ και μόνο εσύ είσαι υπεύθυνη για την ευτυχία σου, κανένας άλλος, και σίγουρα όχι ο πατέρας σου. Καλύτερα να κρατάτε αποστάσεις, μέχρι εκεί. Γνώμη μου βέβαια. Εύχομαι από καρδιάς να βρεις την ευτυχία σου μακριά από αυτά που σε πονάνε και σε ταλαιπωρούν. Καλή δύναμη!! :)