Βασικά σε καταλαβαίνω. Το ανεκπλήρωτο πονάει πολύ, γιατί υπάρχει κάποιου είδους εξιδανίκευσης στο μυαλό μας. Μα το χειρότερο είναι να σου δίνουν ελπίδες, να πιστεύεις πως ήρθε κάτι όμορφο για σένα και μετά όλα να εξαφανίζονται ξαφνικά, όπως ήρθαν ξαφνικά και εσύ να μη γνωρίζεις τι συμβαίνει πραγματικά και να κάνεις ένα σωρό εικασίες, χωρίς να υπάρχει κάποια συγκεκριμένη απάντηση. Εκεί είναι πολύ σκληρό, πίστεψέ με, όταν δεν έχεις βρει τον άλλον να μιλήσετε πραγματικά και υπάρχει ghosting. Δεν ξέρω πως σκέφτεται ο καθένας. Ίσως καταλήγω ότι το άτομο αυτό μπορεί να έχει ψυχολογικά σοβαρά προβλήματα. Άλλοι πιστεύω ότι είναι δειλοί και θεωρούν τη σιωπή λύση. Άλλοι επειδή δεν βγάζει πουθενά, επειδή δεν ξέρουν πως να φερθούν, αποσύρονται, χωρίς όμως να εξηγούν. Το καλύτερο για μένα, το ανθρώπινο, είναι να μιλήσεις και ας είναι αρνητικό. Τουλάχιστον να ξέρει ο άλλος που βαδίζει και ας πληγωθεί. Καλύτερα μία φορά, παρά να πληγώνεται καθημερινά. Και το άσχημο είναι να το ζεις και μόνος σου, χωρίς να έχεις κάπου να το μοιραστείς. Τραγικό!* Κάτι τελευταίο. Όταν κάποιος μας θέλει, δεν θα μας αφήσει. Αν δυσκολεύουν οι καταστάσεις για να είναι δύο άνθρωποι μαζί και αναφέρομαι σε ελεύθερους, θα βρουν τη λύση. Αλλιώς ή ήταν αυθορμητισμοί ή κάποιος δεν το ήθελε αρκετά και αληθινά εκ καρδιάς. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε όσοι διαβάσετε το σχόλιό μου, αλλά θα ήθελα να μου πείτε και κάτι που ίσως δεν το βλέπω εγώ...