Σε νιώθω και γω στα 32 και κάτι έχασα το μπαμπά μου ξαφνικά, ( κεραμίδα ) και έχουν περάσει δυόμισι χρόνια. Όντως ο χρόνος γιατρεύει κάπως, ο πόνος μαλακώνει αλλά οι ουλές και η θλίψη υπάρχουν στη ψυχή μας, γιατί μας λείπουν. Συνηθίζεις να ζεις πλέον χωρίς τη παρουσία τους αλλά ταυτόχρονα πάλι σου λείπουν. Κάποιες φορές νιώθω σαν να βρίσκομαι εκτός πραγματικότητας. Νομίζω ότι είμαι λίγα χρόνια πριν συμβεί το μοιραίο. Νομίζω πως θα ξανάρθει ο μπαμπάς μου, θα μου χαμογελάσει, θα μου πει να μη στεναχωριέμαι, θα μου πει να έχεις πίστη στο Θεό, θα με ρωτήσει αν έφαγα εκατό φορές κτλ :(