Νομίζω ότι, με την κοινή λογική, όλοι οι προηγούμενοι σχολιαστές έχουν δίκιο.Οι δικές μου πρώτες σκέψεις, όμως, με βάση αυτά που γράφεις, είναι οι ακόλουθες:α) Αν έχω εκτιμήσει σωστά, το κολιέ κοστίζει αρκετά λιγότερο από το βραχιόλι, οπότε βγαίνεις κερδισμένη "χρηματικά" (θα μου πεις "δεν είναι αυτό το θέμα", αλλά νομίζω μετράει). Το βραχιόλι, αν δεν μπορείς να το φοράς ή να το δώσεις κάπου χωρίς δυνατότητα παρεξήγησης, μπορείς να δοκιμάσεις να το πουλήσεις.β) Η "γυφτιά" μου φαίνεται ότι υπάρχει στα ακόλουθα:- την πιθανότητα ο άλλος να χαρίσει το κολιέ σε μια επόμενη σχέση, μη θέλοντας να χαλάσει (μάλλον λίγα) χρήματα εκ νέου. Η "οικονομία" που κάνει έτσι είναι σαν να ακυρώνει ό,τι συμβολίζει το κολιέ και σαν να δείχνει ότι δε βλέπει τη νέα σχέση ως κάτι που χρειάζεται καινούργια "επένδυση" -συναισθηματική κυρίως- από την αρχή. Τι μας νοιάζει βέβαια για το από "εδώ και πέρα" του.- την πιθανότητα (α) να σε προσέβαλε επειδή δε δέχτηκε να κρατήσει το δικό σου δώρο, σαν να ακυρώνει και το δικό του συμβολισμό και (β) να σε ενόχλησε που σε αναζητούσε για μέρες σε μια φάση που μάλλον ήθελες απλά την ησυχία σου.γ) Βρίσκω θετικό ότι ο άνθρωπος επέμενε να πάρεις πίσω το βραχιόλι, ειδικά αν ο χωρισμός ήταν σύντομα μετά τα γενέθλιά σας και η αξία του ήταν μεγαλύτερη από την αξία του δικού σου δώρου. Η αμοιβαία ανταλλαγή μπορεί να ήταν ο δικός του τρόπος να βάλει τέλος σε μια σχέση που μάλλον δεν ήταν γραφτό να μακροημερεύσει (τουλάχιστον στο δικό του μυαλό). Γύφτικη; άκομψη; Μπορεί. Αλλά το είπες μόνη σου ότι ήσαστε/είστε διαφορετικοί χαρακτήρες, άρα βλέπετε και διαφορετικά τα πράγματα.δ) Νομίζω ότι είναι ώρα να αποχωριστείς αξιοπρεπώς το βραχιόλι. Κάνε την απαιτούμενη δουλίτσα μέσα σου και σε καμία περίπτωση μη θεωρήσεις την ιστορία του βραχιολιού "αποτυχία". <3