Δεδομένου ότι με έχει βασίλισσα ο δικός μου σύντροφος, τα όριά μου ελαστικότητας μπορούν να είναι απεριόριστα. Το θέμα όμως δεν είμαι εγώ. Απαντώ με βάση την συγκεκριμένη περίπτωση που διακρίναμε και οι δύο. Το θέμα είναι ότι όταν κάποιου του στρεσσάρεται η υγεία του σε οριακό βαθμό αντιδρά άσχημα όχι τόσο όσο είναι μέσα στο πρόβλημα (τότε ακγιστρώνεται στον φροντιστή του με διάφορους τρόπους). Αντιδρά άσχημα μετά! Η πίεση που η αρρωστημένη σχέση με την οικογένειά του επιφέρει είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Και ξέσπασε άδικα, και το ξέρει. Θα μου πεις, το θέμα είναι τι θα κάνει η γυναίκα με τον εαυτό της και τη ζωή τη δική της. Δεν γνωρίζω, δική της απόφαση είναι. Αν ήταν μόνη τι θα έκανε; Πώς θα έπαιρνε αμάξι; Οι σχέσεις δεν έχουν πάντα απόλυτη ταυτοσημία απόψεων κι αποφάσεων κι είναι σοφό κανείς να βασίζεται στις δικές του δυνάμεις, να μην εξαρτάται από αποφάσεις άλλων. Αυτό που γνωρίζω πάντως σίγουρα, από την πικρή εμπειρία εκείνου, είναι ότι αυτά που πέρασαν επιτυχώς μαζί δημιουργούν ένα δέσιμο που ελάχιστες σχέσεις φτάνουν. Η ευγνωμοσύνη του προς το πρόσωπό της υπάρχει κι είναι απτή. Τον άνθρωπο που σου στάθηκε δεν τον παρατάς. Υπάρχει ένα συναισθηματικό "χρέος" που σε γεμίζει δέος. Το τι θα κάνει η ίδια βέβαια είναι άλλο και δεν υπάρχει δικό της χρέος. Απλώς το αφήνω εδώ ως σκέψη. Η δική μου πρόταση είναι να φροντίσουν να βάλουν χιλιομετρική απόσταση ανάμεσα τους και στους συγγενείς τους. Κι εννοώ μεγαλύτερη της ώρας...