Caravanδεν κάνω καμία προβολή των βιωματων μου πάνω σου. Σε διαβάζω προσεκτικά- ανάμεσά σε άλλους ενδιαφέροντες σχολιαστές- τα τελευταία 4 ισως χρόνια, που γράφω στη στήλη. Σχολιάζω, λοιπόν, τα γραφόμενα σου. Δεν θεωρώ ότι έγραψα καμία χοντράδα- δεν ξέρω γιατί το εκλαμβανεις έτσι. Για εμενα ο ρεαλισμός ειναι υψηλή τέχνη αυτού που δε φοβάται να αντιμετωπίσει τη γυμνη αλήθεια κι ως τέτοια προϋποθέτει το θάρρος της υπέρβασης. Δεν είναι για όλους. Καταλαβαίνω πώς εννοείς τη συμβίωση ενός ζευγαριού, όμως υπό την προϋπόθεση οτι υπάρχουν κοινές βάσεις και ίδια κοσμοθεωρία. Δεν εφαρμόζεται σε όλα τα ζευγάρια. Γι' αυτό υπάρχει και η -ας το πούμε- δοκιμαστική περίοδος. Ευτυχισμένος είναι όποιος έχει την τύχη να συναντήσει το ιδανικό του ταίρι. Δε συμβαίνει σε όλους. Οσο περισσότερες οι δοκιμές τόσες περισσότερες οι πιθανότητες.Το περιβάλλον μέσα στο οποίο έχει μεγαλώσει κάποιος, οταν μιλάμε για τον γυναικείο ψυχισμό, παίζει εναν σημαντικό ρόλο, δεν έχει όμως να κάνει σε τίποτα με την πολιτική αντίληψη/θεωρία και εαν ειναι φιλελεύθερο ή η υπό συνθήκη μοντέρνο. Πόσο μάλλον πριν 30-40 χρόνια που η Αθήνα και λοιπές πόλεις ηταν κι αυτές απο την άποψη των κοινωνικων συσχετισμών ένα μεγάλο χωριό. Κι ακόμη και τώρα τα ιδια είναι, ας μη γελιόμαστε για την Ελλάδα μιλάμε όχι για τη Σουηδία, Φιλανδία, Γερμανία. Είμαστε Βαλκάνιοι στους τρόπους μας, στα ήθη μας, στον τρόπο της συνολικής κοινωνικής λειτουργίας μας, κτλ.Τέλος παντων, δε θέλω να επεκταθώ γιατί γράφω παλι απο κινητό και ειναι δύσκολο.Όσο για το τελευταίο που έγραψες για οποιον ειναι άκαμπτος κι ανελαστικος θα σου απαντήσω οτι εγω προσωπικά έχω κάνει πολλες υποχωρήσεις στη ζωή μου. Εχω προσφέρει κι εχω σταθεί δίπλα σε άλλους. Καποιοι όμως εχουν μάθει να παίρνουν μονο και επίσης να ζουν στο ροζ σύννεφο τους σε αντίθεση με αυτούς που όχι μόνο έχουν βγει από το κουκούλι τους αλλά έσπασαν κάθε έννοια comfort zone. Καλό μεσημέρι.