Σε σχέση με την ωραία εξομολόγηση, επιτρέψτε μου να αναφέρω μια προσωπική εμπειρία.Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 80, μαθητής δημοτικού στις διακοπές, ακολούθησα ένα σαββατοκύριακο καλοκαιριού τον πατέρα μου που θα πήγαινε στα βουνά να εκπαιδεύσει τα κυνηγόσκυλά του. Βρεθήκαμε στην Πλούμιτσα Κροκεών, τόπος μοναδικός, ξεχωριστός εκεί που ήταν το ησυχαστήριο του ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου.Στάθηκα τυχερός, γιατί τότε ένας φίλος του πατέρα μου που ήταν μαζί μας σε εκείνη την εκδρομή, γνώριζε προσωπικά τον μεγάλο ποιητή.Πιτσιρικάς εγώ τότε, δε θα ήμουν καν 8 ετών, για 2 μέρες, γνώρισα έναν μοναδικό άνθρωπο που δε θα μπορούσε να ήταν τίποτα άλλο από ποιητής.Ένας άνθρωπος που μου μιλούσε σα να ήμουν το εγγόνι του, και στις λίγες αυτές στιγμές με συμβούλεψε να ακούω και να αγαπώ τους συνανθρώπους μου και πάντα να προσπαθώ να βρίσκω λύσεις σε κάθε πρόβλημα.Ανεκτίμητη η αξία εκείνης της εκδρομής.