Γεια σου :)Eίμαι 21 και είμαι επίσης κλαψιάρα! Κλαίω πολύ πολύ εύκολα είτε από άγχος, νεύρα, θλίψη, χαρά, ενθουσιασμό κλπ. Διαφωνώ ΚΑΘΕΤΑ μην σου πω και οριζόντια με όσους θεωρούν ότι το κλάμα δείχνει αδυναμία η άτομο καταθλιπτικό/ μελαγχολικό. Επίσης θεωρώ ότι σε όλα τα περιβάλλοντα πλην του επαγγελματικού (που αναγκαστικά πρέπει να μάθεις να το ελέγχεις), είναι μια χαρά εντάξει το να κλάψεις άμα σου βγει. Και οι δικοί μου γονείς θεωρούν ότι είμαι υπερβολική και παλιότερα ένιωθα άσχημα που είμαι τόσο εκφραστική στις αντιδράσεις μου, άλλα πλέον το αποδέχομαι πλήρως. Οι άνθρωποι "φοβούνται" έναν ενήλικα που κλαίει, νιώθουν από άβολα εώς και να απειλούνται. Αν για παραδειγμα είσαι σε μια παρέα και κάποιος σου μιλήσει πολύ άσχημα τόσο άσχημα που να θες να κλάψεις και όντως το κάνεις, αυτόματα το άτομο αυτό έρχεται αντιμέτωπο με αυτό που προκάλεσε, αισθάνεται ντροπή και ίσως τύψεις. Επιπλέον αν πχ κλαις για κάτι άκυρο, είναι πολύ πιθανό οι γύρω σου να μην ξέρουν πως ακριβώς να δράσουν ή πως να σε ηρεμήσουν άρα να νιώθουν άβολα. Φυσικά όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι έχεις λόγο να αλλάξεις γιατί το κλάμα είναι τρόπος έκφρασης και καθαρίζει το μυαλό σου και το σώμα σου. Η ταπεινή μου άποψη είναι ότι πρέπει να αφήνουμε όπου μπορούμε τον εαυτό μας ελεύθερο. Ήδη πρέπει να κρατάμε τους τύπους στην δουλειά μας, που εκεί σε προτρέπω όντως να μάθεις να το ελέγχεις, αλλά στην υπόλοιπη ζωή μας, δεν χρειάζεται να μας νοιάζει η άποψη κανενός. Αν για κάποιον λόγο αισθάνεσαι στεναχωρημένη ή νιώθεις ότι έχεις κάποιο άλυτο πρόβλήμα να πας όντως στον ψυχολογό, όμως όχι γιατί οι γύρω σου σε θεωρούν κλαψιάρα και κάτι έγινε.
