Προσωπικά βλέπω πως νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε δύσκολη θέση, ενώ στην πραγματικότητα δεν έχεις τω όντι κάποιο απτό, πραγματικό και κρίσιμο πρόβλημα. Έχεις οικογένεια, είσαι νέος, σου δίνεται η ευκαιρία να σπουδάσεις, έστω κάτι να σπουδάσεις κι εσύ απλά είτε λόγω νωθρότητας, είτε λόγω αδυναμίας, μιας αδυναμίας που δεν υφίσταται πραγματικά, μένεις με σταυρωμένα τα χέρια. Μη ζεις το δράμα σου χωρίς λόγο. Προσγειώσου και κοίταξε να δεις τι θα κάνεις με τη ζωή σου. Γιατί προς το παρόν έχεις αρχίσει τη μεμψιμοιρία, ανάμεικτη με ποιητική δραματικότητα του τύπου "ματαιότης ματαιοτητων και δεν υπάρχει νόημα σε τίποτα" και όλα αυτά σαφώς εκ του ασφαλούς. Πολύ απλά αν είχες όντως σοβαρά προβλήματα στη ζωή σου δεν θα καθόσουν να λες θεωρίες, αλλά θα προσπαθούσες να βάλεις σε τάξη τη ζωή σου, κάνοντας παράλληλα πολύ κόπο για να καταφέρεις να επιβιώσεις. Βολικό, δε λέω, ως ένα βαθμό όλο αυτό που κάνεις, αλλά η ζωή δεν είναι έτσι. Μάθε να σε σέβεσαι, προσπάθησε να σε εξελίξεις καθημερινά και γίνε πρακτικός. Για αρχή πάντως θα έβαζα τα δυνατά μου να πάρω πτυχίο όσο το δυνατόν γρηγορότερα και παράλληλα θα έβρισκα κάτι που να με ωφελεί και να με ευχαριστεί καθημερινά, όπως πχ. το γυμναστήριο που αναφέρεις ή οτιδήποτε άλλο. Και κάτι ακόμη: για να έχεις το δικαίωμα να θέλεις και να έχεις σχέση, πρέπει πρώτα να μην έχεις τη ζωή σου και τον εαυτό σου παρατημένο.