Τι ακριβως ζηλευεις? Την ανικανότητα της που δεν τόλμησε να κανει ενα τοσο δα βήμα μονη της? Εσυ εχεις κανει τοσα παραπανω απο αυτήν και τη ζηλευεις? Μήπως ειναι παράπονο ότι θα ήθελες να εχεις γονεις σαν τους δικούς της? Αλλα τι ακριβως να ζηλεψεις? Που δεν ωριμασε ποτέ και τα περιμένει ολα έτοιμα? Λάθος. Να αισθάνεσαι ευγνωμων με όσα κατάφερες. Αυτα σε έκαναν αυτη που εισαι σημερα. Και εχεις κάνει πολλα και εχεις παλέψει. Εκείνη τι εκανε? Για πες μας. Φαντασου για τι στοκαδι μιλαμε.Τα χε στην ζωη ετοιμα απο τον μπαμπα. Ουτε κατάλαβε τη ζωή την ιδια. Περήφανη μπορείς να είσαι για κάτι που κέρδισες με προσπάθεια. Και μπράβο σου. Και μη ζηλευεις την ανικανότητα γιατι περί ανικανοτητας πρόκειται εκτός και αν μέσα σου το μεταφράζεις ως ζήλεια ενώ δεν ειναι.