Κλασσικός -καλός Λαζόπουλος των παλιών καλών μικρών Μήτσων, οι χαρακτήρες των οποίων εμφανίζονται ξανά, μαζί με νέους, χωρίς αυτό να αφαιρεί σε τίποτα από την διεισδυτικότητα, την ευστοχία και την σπαρταριστή απόδοση του σύγχρονου ελληνικού γίγνεσθαι. Μόνο ο τίτλος παραπέμπει στην φαστ-φουντ διάθεση αλά Τσαντίρι καθώς είναι "πιασάρικος", εξυπηρέτησε φαντάζομαι την περιοδία του έργου στο εξωτερικό αλλά δεν είδα να έχει κάποια νοηματική σύνδεση με το περιεχόμενο-με το "στόρυ". Εκεί δηλαδή που ο συγγραφέας ξέρει για πιο λόγο κάνει την σάτιρα-για να σαρκάσει, να κάνει τον κόσμο να γελάσει αλλά και «να σκεφτεί το χάλι του» και να προβληματιστεί, πετάει μια καρακλισεδούρα με τσολιάδες, σημαίες και κίονες, μόνο και μόνο για να δικαιολογήσει τον τίτλο του έργου και δυστυχώς να δώσει μια «ανάσα» στο κοινό μην πάθει και καμιά κατάθλιψη αντικρίζοντας τους εαυτούς τους τόσην ώρα. Οδηγούμενος έτσι σε μια λυπηρή αυτοαναίρεση. Ωστόσο το βάρος του έργου παραμένει Εγώ έκλαιγα απ’ τα γέλια.
