Η δυνατή μουσική δεν κατόρθωσε να καλύψει τον ήχο από το τρίξιμο των κοκάλων του Γουίλιαμ Σαίξπηρ.Έβγαλα το παπούτσι μου για να το πετάξω προς ένδειξη αγανάκτησης για το συγκλονιστικό αυτό υπερθέαμα, με σταμάτησαν.Έψαξα την τσάντα μου για οποιοδήποτε οπωροκηπευτικό για να το προσφέρω με θρησκευτική ευλάβεια στους εξαίρετους συντελεστές του έργου αυτού μα η αναζήτηση αποδείχτηκε άκαρπη.Η χορωδία βογγητών των ομοιοπαθούντων βασανισμένων ανθρώπων/θυμάτων που κάθονταν ολόγυρά μου έδωσε απάντηση στη σκέψη που ταλάνιζε το μυαλό μου: Αραγε αυτό είναι το απαύγασμα της νέας ελληνικής σκηνής;Βγαίνοντας, αφού άκουσα τον κ. Γαβαλά να διατυπώνει μετά λύπης τη δυσφορία του για το γεγονός οτι στην επέτειο της 17ης Νοεμβρίου δεν συμβαίνει καμιά γιορτή, κανένα τζέρτζελο για να πουλήσει κάνα ρούχο, στράφηκα προς την φίλη μου, τουρκάλα ηθοποιό του Κρατικού Θεάτρου της Κων/πολης και ζήτησα ταπεινά συγγνώμη για τον πόνο που βίωσαν τα μάτια και τα αυτιά της.Θεωρώ χρέος μου απέναντι το θεατρόφιλο ελληνικό κοινό, που στο άκουσμα του συνδυασμού Κρίτα-Μουμούρης-Σαίξπηρ θα μπορούσε ισως να ενδιαφερθεί να δεί το έργο αυτο, να δηλώσω τη δυσφορία και τη βαθιά απογοήτευσή μου για τον ξεπεσμό του ελληνικού θεάτρου.