Πιστεύω πως αυτό που λέτε οφείλεται στο ότι ο μέσος άνθρωπος νιώθει πιο καλά με τον εαυτό του όταν οικτίρει κάποιον παρά όταν θαυμάζει την επιτυχία του άλλου χωρίς φθόνο. Γι' αυτό και όσο περισσότερο κλαίγεται κανείς μπροστά του για την άδική του μοίρα, τόσο περισσότερες οι πιθανότητες να μαζέψει "ελεημοσύνες" με τη μορφή μεγαλύτερης συμπαράστασης, παρουσίασης ευκαιριών και προώθησης.Αν δεν καταφεύγετε σε δακρύβρεχτες ιστορίες βιοπορισμού ή bullying/κακοποίησης στο παρελθόν, οι μέσοι άνθρωποι τείνουν να υποθέτουν ότι "τα βρήκατε όλα έτοιμα" ή ήσαστε "εκ γεννησιμιού προνομοιούχος/-α" και καταλήγουν να σας μισούν ή και να σας φθονούν κρυφά γι' αυτό. Το ίδιο ισχύει και για όσους πράγματι τα βρήκαν πολύ δύσκολα και έπρεπε να ξεκινήσουν από το μηδέν, αλλά σήμερα που είναι επιτυχημένοι και δεν εμμένουν πολύ σε συγκινητικές ιστορίες από το παρελθόν, θα παρατηρήσετε ότι εισπράττουν μια καχυποψία από τις πλατιές μάζες, που οφείλεται στο φθόνο (κοινώς, κατηγορούν τους αυτοδημιούργητους ότι "πάτησαν επί πτωμάτων" ή ότι "πούλησαν την ψυχή τους στο διάβολο" κι ας μην ισχύει στ' αλήθεια).Ευτυχώς, οι άνθρωποι που διακρίνουν την κίβδηλη μίρλα δεν είναι σπάνιοι και αυτοί στ' αλήθεια νοιάζονται για την ποιότητα του χαρακτήρα σας σήμερα. Μακάρι οι περισσότερες συναλλαγές σας, λοιπόν, να είναι με ανθρώπους που προωθούν κάποιον σαν κι εσάς, δηλαδή κάποιον που προσπαθεί και δεν το βάζει κάτω και όχι όποιον ποντάρει στο αίσθημα του οίκτου φορτώνοντας την παραμικρή του ατυχία στο ότι ο μπαμπάς του δεν τον αγκάλιαζε αρκετά όταν ήταν μικρός.