Αυτό συμβαίνει, κατά την γνώμη μου, γιατί ο άνθρωπος έχει στο DNA του το κυνήγι. Τον εξιτάρει, τον συναρπάζει, τον κρατάει σε εγρήγορση... Το να σε θεωρεί κάποιος δεδομένο, νομίζω, δεν είναι και κάτι τόσο τρομερό, εξαρτάται δε από το ποιόν του ανθρώπου που έχεις δίπλα σου. Εγώ, για παράδειγμα, θεωρώ τον σύζυγό μου δεδομένο, κι εκείνος εμένα, με την άποψη της εμπιστοσύνης, της πεποίθησης ότι δεν θα προδοθω, και της σιγουριάς ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο που με αγαπάει όπως είμαι, χωρίς να χρειάζεται να προσπαθήσω υπέρ του δέοντος. Τώρα, μετά βέβαια, αυτό που έχει σημασία είναι το πώς επεξεργάζεται και διαχειρίζεται κανείς τα δεδομένα του. Αν παραμελήσεις / φανείς αγνώμων / δεν δώσεις κι εσύ, σύντομα το δεδομένο θα γίνει ζητούμενο. Ζήτημα εγωισμού και υποτίμησης δε νομίζω ότι θα έπρεπε να τίθεται ωστόσο. Είναι όλα τόσο αβέβαια σήμερα; Γιατί να είναι και η αγάπη που σου χαρίζει αυτός που πορεύεται δίπλα σου;