Τι τραβάς άνθρωπέ μου; Τι τραβάς δηλαδή; Υπάρχουν παιδιά που πραγματικά κουβαλούν σταυρό βοηθώντας τους γονείς τους και μη γκρινιάζοντας όπως εσύ. Και μάλιστα έχουν γονείς κατάκοιτους, παραπληγικούς και καθηλωμένους σε αναπηρικό καροτσάκι. Όταν έπαθε ο μπαμπάς μου εγκεφαλικό και ήταν σε κωματώδη κατάσταση, ο γιατρός μου είπε πως αν ζήσει από θαύμα θα είναι απλά ένα φυτό. Δεν υπήρχε περίπτωση να ήταν όρθιος ξανά, να περπατά, να μου μιλά και γενικά να ήταν όπως πριν. Ευχόμουν να ζήσει και ας τον φρόντιζα. Καλύτερα έτσι παρά σε ένα μνήμα να κλαίω. Δεν ήθελα εννοείται να υποφέρει, αλλά ο Θεός τον πήρε μετά από λίγες μέρες. Μακάρι να ζούσε και ας μου γκρίνιαζε καμιά φορά. Θέλω να πω, πως δεν θα τους έχεις για πάντα, όλα είναι πρόσκαιρα και ρευστά. Μετά θα αναπολείς και θα τους ζητάς πίσω και δεν θα γυρίζουν. Και πόσο βάρος πια, μας είναι οι γονείς; Θεωρώ πως είναι και λίγο ντροπή να φερόμαστε έτσι. Εκείνοι όταν μας άλλαζαν τις πάνες και μας ξεσκ@τωναν, τι τους είμασταν δηλαδή βάρος και φορτίο; Τα παιχνίδια, τα δώρα, τη μόρφωση, το φαγητό, το ζεστό σπίτι και τη θαλπωρή τα έχουμε ξεχάσει; Και τώρα τι νομίζεις ότι χρειάζονται; Μια καλή κουβέντα, ένα δικό μας χαμόγελο, μια μικρή βοήθεια και ας είναι να τους βοηθήσουμε στα ψώνια, να προσφέρουμε εκ καρδίας ένα ποτήρι νερό. Δεν αναφέρομαι στο να τους γηροκομήσεις αλλά να νιώθουν πως το παιδί τους, τους υπολογίζει.