Το μόνο θέατρο που έχω πάει και έχω νιώσει άβολα στη ζωή μου!!! Πήγαμε πριν τις γιορτές για να δουμε την παράσταση με οικογενειακούς φίλους και τον γιο τους που είναι ενα παιδι 10 χρόνων με ειδικές ανάγκες. Είχαμε κλείσει θέσεις στην πρώτη σειρά για να μπορεί να βλέπει καλά το παιδί. Ήδη από το κλείσιμο των εισιτηρίων είχε γίνει ένα μικρό θέμα με το τι ηλικία έχει το παιδί, αν θα ενοχλεί τους ηθοποιούς κτλ και διαβεβαίωσε ο πατέρας του παιδιού οτι δεν υπάρχει θέμα. Έρχεται η μέρα της παράστασης, καθόμαστε στη θέση μας, ο μικρός κάθεται ήσυχος όπως και σε όλα τα θέατρα που εχουμε παει ως τώρα (παμε σε πολλές παραστασεις καθε χρονο με τον μικρό και παντα καθομαστε 1η σειρά και ποτέ δεν εχει υπάρξει το παραμικρό θεμα). Μας πλησιάζει ξαφνικά μια ταξιθετρια και ρωταει τους γονείς του παιδιού αν υπαρχει περίπτωση να φωναζει το παιδι ή γενικά να ενοχλεί και αποσπαστεί η προσοχη των ηθοποιων. Της είπαν ότι μέχρι στιγμής δεν είχαμε ποτέ θέμα, τώρα αν θα έχουμε σε εσάς... Ξεκινάει η παρασταση. Καθ'όλη τη διαρκεια της μια άλλη νεότερη ταξιθέτρια στεκόταν στο πλαι και σαν άγρυπνος φρουρος κοίταζε επίμονα όλους τους θεατές μην κάνουν το οτιδήποτε που θα επηρεάσει την παράσταση. Εντάξει είπαμε! Φυσικά και πρέπει να υπάρχει σεβασμός στο χώρο και στους ηθοποιους και να μην κανει ο καθενας οτι θέλει, αλλά αυτοί το πήγαν στο άλλο άκρο. Αν πρέπει να είμαστε αγαλματακια ακουνητα, αμίλητα, αγελαστα και να νιώθουμε άβολα για να μην ενοχληθούν οι ηθοποιοί τότε ας παίζουν σε άδειο θέατρο! Δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναπάω στο συγκεκριμένο Θέατρο ότι παράσταση κι αν έχει!!!Όσον αφορά την ίδια την παράσταση:Το ΜΟΝΟ θετικό από εκείνη τη βραδιά ήταν ο Κύριος Χρήστος Γιάνναρης, ο οποίος τόσο στην ερμηνεία του όσο και στη συμπεριφορά του μετά την παράσταση ήταν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ!!!Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης που, προς απογοήτευσή μου, διαπίστωσα ότι προφανώς νομίζουν ότι επειδή είναι ηθοποιοί έπαψαν να είναι και απλοί άνθρωποι. Ερμηνευτικά, που είναι και το μόνο που τους ενδιαφέρει, έπαιζαν καλά. Θα ήμουν άδικη να πω το αντίθετο. Το αποτέλεσμα όμως έβγαινε πιο σοβαρό από ότι θα ήθελα εγώ προσωπικά για να μπορεί να χαρακτηριστεί κωμωδία. Ήξερα ότι δεν πήγα να δω μια καθαρά κωμική παράσταση και δεν είχα την απαίτηση να ξεκαρδιζομαι από τα γελια αλλά δεν περίμενα και να λείπει τόσο το κωμικό στοιχείο που τόσο εύστοχα περνούσε ο κ. Κωνσταντάρας στην ομώνυμη ταινία. Θεωρώ ότι οι συντελεστές έδωσαν περισσότερο βάρος στο σοβαρό κομμάτι του έργου και το μήνυμα που θέλουν να περάσουν και έχασαν το κωμικό κομμάτι που θα μπορούσε να συνυπάρξει ή να εναλλάσσεται και αυτό μαζί τη σοβαρότητα. Αυτή βέβαια είναι καθαρά η δική μου άποψη. Ο καθένας μας άλλωστε έχει άλλα γούστα.
