Μπορώ να σε καταλάβω, μιας και κάτι αντίστοιχο νιώθω κι εγώ. Παλιότερα βίωνα πάρα πολύ έντονα το κάθε συναισθημα σε σημείο να φτάνω στα άκρα, ειδικά συναισθήματα λύπης, απογοήτευσης απόγνωσης και μίσους για τον ίδιο μου τον εαυτό. Και η χαρά μου όμως είναι πολύ πιο επιφανειακή και παροδική πια. Έχω πια μια "ψυχραιμία" θα έλεγα στα περισσότερα ζητήματα, καλά και σχημα. Δε γνωρίζω την ηλικία σου, αλλά νομίζω ότι είσαι σχετικά νεα. Ίσως όλη αυτή η μεταβολή να οφείλεται στο ότι μεγαλώνουμε κι ότι τα κατ'επανάληψη συναισθήματα παύουν να προκαλούν σταδιακά τόση μεγάλη "αντίδραση" εκ μέρους του εαυτού μας λόγω της έξης και του έθους μας σε αυτά. Αναντίρρητα πάντως και κάποιες διόλου εξίτηλες καταστάσεις, όπως αυτή που βίωσες, σε κάνουν πιο αποστασιοποιημένο από το κάθε συναίσθημα. Τώρα που το σκέφτομαι κι εγώ βίωσα κάποιες καταστάσεις τα τελευταία χρόνια, αρκετά έντονες, που με έκαναν να αλλάξω τρόπον τινά ως προς τον τρόπο που βιώνω τα συναισθήματά μου. Καλά κάνεις πάντως που σου αρέσει όλο αυτό που τώρα βιώνεις :)ΥΓ: προσωπικά πάντως, το μεγάλο πάθος που είχα ανέκαθεν μέσα μου για πολλά πράγματα και καταστάσεις,συνεχίζει να υπάρχει και να εκδηλώνεται, ίσως με διαφορετικούς τρόπους κι ίσως έργω να τπ διαχειρίζομαι αλλιώς. Όπως επίσης και τα αντιφατικά συναισθήματα και χαρακτηριστικά μου, δεν έχουν φύγει.
