Δεν είχα σκοπό να πανικοβάλλω κανέναν, αλλά να καταθέσω τη δική μου επίπονη εμπειρία, μιας που διάβασα για το εγκεφαλικό. Μακάρι και ο δικός μου ο μπαμπάς να μην πέθαινε από το αιμορραγικό και να ζούσε πολλά χρόνια ακόμα. Δεν στάθηκε τυχερός και εννοείται πως πονάω ακόμα και ούτε πρόκειται να το ξεπεράσω επειδή έχω δει άσχημες εικόνες που χαράχτηκαν στη μνήμη μου δυστυχώς. Εμένα η εμπειρία μου σε αυτό το θέμα έχει μεγάλες ρίζες, διότι και η πλευρά της μαμάς μου και του μπαμπά μου είχαν τέτοια θέματα. Δυστυχώς στο δικό μου σόι είναι κληρονομικό. Και οι δυο μου γιαγιάδες το έχουν πάθει επίσης και μία έφυγε από αυτό. Η άλλη είχε χρόνια προβλήματα στην ομιλία και στο στόμα της. Το εγκεφαλικό δεν κοιτά ηλικίες. Στα 30 της το έπαθε, έζησε φυσικά πολλά χρόνια και έφυγε από άλλο αίτιο. Ο θείος μου που δεν γνώρισα παρά μόνο με κράτησε μωρό, έπαθε το ίδιο. Το θέμα είναι πως όταν έρχεται μία άτυχη και δύσκολη στιγμή, δεν πρέπει να απορρίπτουμε την αλήθεια ότι μπορεί να συμβεί το μοιραίο. Πρέπει να είμαστε συνειδητοποιημένοι, διότι όταν σου δίνουν φρούδες ελπίδες όπως σε μένα και μου χάιδεψαν τα αυτιά για το μπαμπά μου ότι δήθεν λιποθύμησε και θα ζήσει, ενώ ήταν ήδη εγκεφαλικά νεκρός, δεν μπορώ να σου περιγράψω το ΣΟΚ που έζησα και ούρλιαζα εντελώς μόνη μου χωρίς κανέναν κοντά μου. Μπήκα σε ένα σινούκ τα μεσάνυχτα, έκανα εμετό συνέχεια μέσα σε μια κούτα, ήμουν ζαλισμένη και όταν δεν πρόλαβα να μπω καλά καλά στην είσοδο του νοσοκομείου, η υπεύθυνη γιατρός μου το είπε ΩΜΑ... Ο γιατρός που μας συνόδευε μου έλεγε ψέματα για να μην πανικοβληθώ και από αλλού μου ήρθε η κεραμίδα. Δεν θέλω να το συνεχίσω άλλο. Μακάρι να γίνει καλά ο μπαμπάς της...