Συμπονώ που νιώθεις χάλια, αλλά πρέπει να πω και κάτι, κι αν το σκεφτείς με ψύχραιμο κεφάλι ίσως βοηθηθείς μεσομακροπρόθεσμα.Όλοι, όλοι, όοοοοοοολοι μπαίνουμε σε σχέσεις για να καλύψουμε ανάγκες μας. Αυτό είναι το φυσιολογικό και το λογικό, δεν μπαίνουμε για να κάνουμε εθελοντισμό (που κι αυτός, ανάγκη μας καλύπτει). Το λέει κι ο Μάσλοου στην Πυραμίδα των αναγκών, το ανήκειν είναι μέσα στις βασικές ανάγκες. Το Εγώ μας είναι τόσο άρρηκτα δομημένο μέσα στην προσωπικότητα του ανθρώπου που δεν γίνεται να βγει τελείως έξω. Κι εσύ ο ίδιος μπήκες στη σχέση επειδή είχες ανάγκη να δώσεις. Έδωσες επειδή είχες ανάγκη να δώσεις. Την ανάγκη σου ικανοποιούσες, την ανάγκη για ψυχικό προσωπικό ξόδεμα (κι είναι ΠΟΛΥ μεγάλη ανάγκη αυτή και δεν το συνειδητοποιείτε). Επομένως δεν είναι τζίφος μια σχέση που λήγει, επειδή όσο διήρκεσε επιτέλεσε το σκοπό της: πραγματοποιήθηκε το ψυχικό ξόδεμα. Έπειτα, δεν πιστεύω πραγματικά ότι υπάρχουν άνθρωποι που σκόπιμα κι εν γνώσει τους "παίζουν", όπως συχνά το λέτε, με τους άλλους. Αν μιλάμε για απλό φλερτ, αυτό είναι το φλερτ, κάτι ανάλαφρο, χωρίς υποχρεώσεις, κάτι που μοιάζει να δίνει υποσχέσεις, αλλά δεν οφείλει να δημουργήσει δεσμευτικό συμβόλαιο, κάτι που σε ανεβάζει ψυχολογικά, που σε επβεβαιώνει, που σε κάνει να νιώθεις ανάλαφρος. Αν αυτό δεν αναγνωρίζεται από ενήλικους ανθρώπους, υπάρχει πρόβλημα. (Το ίδιο συμβαίνει και με τις παρέες, δεν είναι φιλίες όπου έχετε χαράξει τις παλάμες σας κι έχετε ανταλλάξει αίματα, να πούμε!)Αν πρόκειται για σχέση, πάλι, από την άλλη πλευρά, καθένας μπαίνει ακριβώς με προσδοκίες, με επιθυμία κάλυψης αναγκών, μπορεί άνετα να είναι ενθουσιασμένος, να έχει συναισθήματα, να προσβλέπει σε κοινό μέλλον, αλλά τελικά να συνειδητοποιήσει ότι δεν του κάνει η κατάσταση, ή το ταίριασμα των χαρακτήρων, ή να μην καλύπτονται κάποιες ανάγκες του (που δεν είναι αναγκαίο να συμπίπτουν με αυτά που εσείς δίνετε! δεν έχετε ποτέ λάβει δώρο που να μην σας ταίριαζε;), ή να βαρέθηκε, ή οτιδήποτε άλλο. Δεν σημαίνει δηλαδή ότι επειδή κάποιος μπήκε σε σχέση και επειδή δεν του φέρθηκε σκάρτα ο άλλος πρέπει να θεωρήσει τον εαυτό του σιδεροδέσμιο, πάει τελείωσε, αυτό είναι και δεν φεύγει ποτέ από κει. Οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να μείνουν ή να φύγουν, δεν τους κρατάμε δεμένους, αλλιώς δεν είναι ουσιαστική η σχέση.Τα παραπάνω δεν τα λέω μόνο για τον εξομολογούμενο, τα λέω γενικότερα επειδή παρατηρώ ότι το μοτίβο των ματαιωμένων σχέσεων (και φιλίας) είναι πάντα το ίδιο: "γιατί δεν με θέλει όσο τον/την θέλω;" Επειδή έτσι, δεν υπάρχει απάντηση. Το να αποδεχόμαστε το όχι, την ματαίωση, την διάψευση των προσδοκιών είναι μια ικανότητα που την μαθαίνουμε στο προνήπιο, βαριά βαριά στο νήπιο. Αν έχουμε περάσει αυτή την ηλικία και δεν το έχουμε αποδεχθεί ότι δεν γίνεται πάντοτε το δικό μας, όπως παρατηρώ πάσχει η σύγχρονη γενιά Zoomers και millenials (λόγω των γονιών τους, ασφαλώς, και του εκπαιδευτικού συστήματος), δυστυχισμένη ζωή θα περάσουμε, είναι νομοτελειακό.
