Η άποψή μου είναι ότι αν το παιδί το κόβει και ταυτόχρονα διαβάζει στοιχειωδώς, δεν χρειάζεται ούτε φροντιστήρια, ούτε ιδιαίτερα ούτε τίποτα. Μπορεί να έχει εξαιρετικές επιδόσεις μόνο με το μάθημα του σχολείου. Και αν δεν τα πηγαίνει κάπου καλά το παιδί καλό είναι οι γονείς να αποδεχθούν ότι απλώς δεν το κόβει για παραπάνω και να το ωθησουν να προσπαθήσει περισσότερο με τα δεδομένα που έχει, δηλαδή με το μάθημα του σχολείου. Αυτό είναι το σωστό μάθημα για τη ζωή και όχι να προσπαθούν οι γονείς συνεχώς να επεμβαίνουν, προσλαμβάνοντας καθηγητή για ιδιαίτερα, για να λύσουν το πρόβλημα του παιδιού. Μεγαλώνουν μετά και δεν μπορούν να διαχειριστουν καμία κατραπακια. Εκτός αυτού όλο αυτό με τα ιδιαίτερα συχνά λειτουργεί ως μετάθεση ευθυνών. Δεν φταίει δηλαδή η ανεπάρκεια του παιδιού αλλά ο δάσκαλος ή ο καθηγητής που δεν τα εξηγεί καλά. Είχα όταν ήμουν μαθήτρια δημοτικού ή γυμνασίου συμμαθητές που γκρίνιαζαν ότι η δασκάλα ή ο μαθηματικός δεν εξηγούσαν καλά τα μαθηματικά και έκαναν ιδιαίτερα. Δεν έφταιγε ο καθηγητής. Απλώς αυτούς δεν τους έκοβε. Με τους ίδιους καθηγητές έκαναν και άλλοι και καταλάβαιναν μια χαρά μαθηματικά, με τους ίδιους έκανα και εγώ και είχα εξαιρετικές επιδόσεις με μηδενική προσπάθεια. Καλό είναι οι γονείς να αποδέχονται τις ικανότητες του παιδιού τους και να μην προσπαθούν να ανακουφίσουν την δική τους ματαίωση θεωρώντας πως φταίει ο καθηγητής.