Ήθελα να συμφωνήσω με τα σχόλια της Καραβάν και του Σαββάτζ για το πόσο δύσκολο είναι να είσαι νέος σε αυτή την εποχή. Έχοντας κλείσει τα 18 μαζί με την κρίση (2009) και ζώντας όλη την πτώση, το άγχος, το στρες, την απογοήτευση, το κρέμασμα στο τηλέφωνο για μια συνέντευξη για δουλειά και να λέμε πάλι καλά που μας φιλοξενούν οι γονείς μας και μας προσφέρουν ένα πιάτο φαΐ. Δεν μπορείς εύκολα να κάνεις όνειρα, διακοπές, και επίσης κάποια στιγμή και τα δωρεάν δε φτάνουν για όσα πρέπει να αντιμετωπίσεις στην καθημερινότητά σου. Ωστόσο, ελπίζω ότι με δουλειά κι επιμονή θα καταφέρουμε να ζήσουμε κι εμείς κάποιες στιγμές, αυτά που αρμόζουν σε εμάς σαν άτομα και όχι ξερά σαν ηλικία, με εξαίρεση πάντα τους βιολογικούς περιορισμούς εννοείται.
