Αντιλαμβάνομαι γιατί νιώθετε ευγνώμων. Γιατί έχετε τη δύναμη να αποδέχεστε πρώτα για τον εαυτό σας κι ύστερα ενώπιον μιας κοινωνίας εκείνο που δυστυχώς ακόμη και σήμερα αποτελεί στίγμα, όνειδος, αντικείμενο εκφοβισμού και απόρριψης. Ναι, θέλει κότσια ιδιαίτερα στην ηλικία των 19 να αντέχεις να αναμετρηθείς και να ρισκάρεις να σταθείς με την αλήθεια σου μπροστά σε ένα μάτσο ανεγκέφαλων ομοφοβικών, κριτών και κατακριτών της ζωής σου. Δεν ξέρω αν θα είναι εύκολα ή ευκολότερα στο μέλλον, μια και οι άνθρωποι γύρω όχι μόνο αγνοούν την αλήθεια, μα κι εθελοτυφλούν, αλλά η εσωτερική δύναμη όταν κατακτιέται είναι το σταθερότερο στήριγμα.Να είστε δυνατή και γερή και να έχετε πάντα τα κότσια να παλεύετε ανοιχτά και επίμονα για εκείνα που για μας τους υπόλοιπους θεωρούνται ωραία κι αυτονόητα. Και μόνο αυτή η πάλη κόντρα στο μίσος και τη δήθεν ανετίλα κι αποδοχή είναι ένας άξιος λόγος να νιώθει κανείς περήφανος (αν κι εσείς η ίδια δεν υποστηρίξατε ποτέ κάτι τέτοιο στην εξομολόγησή σας - για ευγνωμοσύνη μιλήσατε και μαγκιά σας).Και να θυμάστε. Θα έρθουν κι άνθρωποι στη ζωή σας που θα μείνουν γι' αυτό ακριβώς που είστε. Για τους λοιπούς μη δίνετε δεκάρα.