Οσο εχεις στο μυαλό σου οτι δε θα ξανααγαπησεις, ενα ειναι βέβαιο. Οτι δε θα ξανααγαπησεις. Ανθρωποι βρισκονται μαζι, σε μια συγκυρία που μοιαζει καρμικη, (δεν είναι κατα τη γνωμη μου, δεν πιστευω σε αυτα), ερωτεύονται, ζούνε μαζι και τελικα χωρίζουν. Και ξεπερνάνε ο ενας τον αλλον, και ξαναερωτευονται και ξανα και ξανα. Μεχρι που βρισκουν τον ανθρωπο της ζωης τους. Οχι απαραίτητα επειδη ειναι ο μεγαλύτερος ερωτας τους, (βεβαια θεωρω οτι αλλιως αντιλαμβάνεσαι τον έρωτα στα 20 κι αλλιως αργοτερα- αλλη κουβεντα αυτη) αλλα επειδη ειναι σε μια ώριμη φαση που ξερουν τι θελουν, τι μπορουν να δωσουν και τι να ζητήσουν απο τη σχεση. Σε μια φαση που δεν πιστευουν στο ερωτα απο καρμα αλλα στον ερωτα που γεννιέται απο το σεβασμο, απο το θαυμασμό, απο την εκτίμηση της προσωπικότητας του αλλου και απο αυτα τα μικρα πραγματα που μας κανουν ξεχωριστούς στα ματια του συντροφου μας. Εγω τουλάχιστον ετσι το βλεπω τωρα. Στα 20 το εβλεπα αλλιως. Φιλια!