Σάββατζ, γι' αρχή δεν πιστεύω ότι η θεραπεία είναι μονόδρομος, ούτε ότι είναι εύκολο να ζητήσεις βοήθεια. Όμως, ακόμη και με τις πολλές ατέλειες και τα πολλά χιλιόμετρα που χρειάζονται να διανυθούν για να φτάσουμε σε ένα ιδανικό σημείο, δεν μπορώ να αρνηθώ το γεγονός ότι είναι μια εποχή που μπορεί να υπάρξει παροχή βοήθειας σχεδόν για όλους. Θες με ατέλειες, θες ακόμη με κάποιον στιγματισμό, θες με πολλή δυσκολία; Συμφωνώ μαζί σου, αλλά υπάρχει μια δυνατότητα που παλιά δεν υπήρχε παλιότερα.

Δεν μπορώ να φανταστώ το 1930 να παίρνεις ανώνυμα ένα τηλέφωνο, να μη σε βλέπει κανένας και να μπορείς να πεις ότι δεν είσαι καλά να υπάρχει δυνατότητα να σου προσφέρουν μια ιδέα για το πως να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Οπότε δεν μπορώ να το παραγνωρίσω. Αν τώρα κάποιος αξιολογεί για τον εαυτό του ότι είναι πιο εύκολο να βιώνει μόνος του μια κατάσταση και να υποφέρει, από το να ζητήσει βοήθεια, δεν ανήκει στη δική μου δικαιοδοσία να του πω τι να κάνει.

Στην εξομολόγηση έγινε αναφορά σε ένα άλλο άτομο πέραν του εαυτού του, έπειτα μίλησε για κατάθλιψη και για τη δυσκολία που του προκαλεί. Ενδεχομένως, αυτή τη δυσκολία την επωμίζονται και τα άτομα που είναι κοντά του. Από το να μονάσει κάποιος ή να υποφέρουν όλοι παρέα, επαναλαμβάνω, υπάρχει η δυνατότητα για καλύτερη διαχείριση ακόμη και με επαγγελματίες. Εύκολο δεν είναι, αλλά δε νομίζω ότι είναι εύκολη υπόθεση ούτως ή άλλως η δουλειά που χρειάζεται για να την αυτογνωσία και την αυτοβελτίωση.