Λέμε πολλά στον εαυτό μας για να παρηγορηθούμε. Φτιάχνουμε παραμυθάκια με ψυχές και πνεύματα, αλληγορίες, ψυχεδελικές φαντασιώσεις και άλλα τέτοια. Δεν είναι κακό, δίνει μια κάποια ελπίδα. Σίγουρα θα είχε ενδιαφέρον αν γινόταν έτσι, αλλά δυστυχώς (ή ευτυχώς) η φύση μας είναι να μας πάρει αγκαλιά η μάνα γη. Και εκεί τελειώνουν όλα θέλω να ελπίζω. Πιστεύω πω όσο πιο σύντομα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο πιο εύκολα θα το αποδεχτούμε κιόλας.