Καλημέρα και σε σένα κι ευχαρίστως να δώσω τη γνώμη μου. :)
Μοιάζεις να "συμπλέκεις", να μπερδεύεις δύο ξέχωρα πράγματα: την ευαισθησία-ενσυναίσθηση (εκπεφρασμένη σε ευσυγκινησία) με την χαμηλοβλεπίαση-μη διεκδικητικότητα.
Το πρώτο σκέλος είναι καλό έως πολύ καλό. Δεν απορρίπτει μια κοπέλα ή ένας άνθρωπος γενικώς έναν άλλο επειδή κλαίει στις ταινίες ή επειδή βλέπει παιδάκια να πεινάνε! Εφόσον είσαι άνθρωπος που ριγάει το μέσα σου αυτό εξωτερικεύεται ανάλογα με τις αντιστάσεις σου. (Αυτές οι αντιστάσεις με την ηλικία φθίνουν, από μια ηλικία και μετά όλοι δακρύζουν πανεύκολα, πίστεψέ με.) Το ότι ο γύρω κόσμος αλλάζει την οπτική με την οποία βλέπεις εσύ τη ζωή είναι ακριβώς η ενσυναίσθηση.
Το δεύτερο σκέλος όμως είναι κακό έως πολύ κακό. Δεν είναι άμεσα συνδεδεμένο με το πρώτο, δεν είναι "δίπολο", άσχετα αν τα "ταπεινά χαμομηλάκια" της TV έχουν καταστρέψει γενιές με το να τα ταυτίζουν. Υπάρχουν πολλοί ευαίσθητοι-χειριστικοί (που μια χαρά την κάνουν την δουλειά τους στο τέλος, εξ ου και παίζουν το ρόλο του θύματος) και αναίσθητοι-χαμηλοβλέποντες. Το δεύτερο σκέλος σου μειώνει ευκαιρίες, κι η ζωή δεν δίνει ατελείωτες ευκαιρίες, πρέπει να τις αρπάξεις προτού σου φύγουν. Να σκέφτεσαι ότι αύριο μπορεί να μας πατήσει μια νταλίκα και πάπαλα.
Σημασία στο κάτω κάτω της ουσίας έχει να είναι ένα άτομο λειτουργικό στη ζωή του. ΑΥΤΟ είναι που έλκει τους άλλους γύρω του, η εντύπωση ότι δεν θα χρειαστεί να κάνουν τον νοσοκόμο, τον ψυχολόγο, τον σωτήρα. ΕΚΤΟΣ αν ο άλλος έχει το σύνδρομο του σωτήρα (προσοχή, είναι έγκριτος ψυχολογικός όρος) οπότε όμως η σχέση που δημιουργείται δεν είναι ισότιμη, δεν είναι ισοβαρής, μπορεί να γίνει χειριστική ή και κακοποιητική "για το καλό σου". Επομένως δεν θες κάτι τέτοιο. Πρέπει να είσαι λειτουργικός ώστε να μπορεί να στηριχθεί ένα άλλο άτομο, να μην σκέφτεται "ωχ θα βάλω άλλον έναν μπελά στη ζωή μου". Πρέπει να νιώθει άνεση. Δεν ξεκινά κανείς σχέσεις για να παιδευτεί, να κουμπώσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες του θέλει στου άλλου ατόμου.
Επομένως η συμβουλή μου είναι να μην εστιάσεις στο πώς θα κλαις λιγότερο στα ερεθίσματα, αλλά στο πώς θα διορθώσεις αυτό που σε εμποδίζει από το να τολμάς, να διεκδικείς. Μιλάς για τα τελευταία δύο χρόνια. ΤΙ συνέβη πριν δυο χρόνια; Επίσης, έχεις κάνει έναν ορμονολογικό έλεγχο; Έχεις ελέγξει σε γιατρό δείκτες που έχουν να κάνουν με τις αντιδράσεις που περιγράφεις; (κορτιζόλη, σεροτονίνη, κλπ)
Κράτα ένα "ημερολόγιο" ώστε 1.να εντοπίζεις τα triggers σου 2.να βάζεις στόχους 3.να τους πετυχαίνεις.
Καλημέρα και σε σένα κι ευχαρίστως να δώσω τη γνώμη μου. :)
Μοιάζεις να "συμπλέκεις", να μπερδεύεις δύο ξέχωρα πράγματα: την ευαισθησία-ενσυναίσθηση (εκπεφρασμένη σε ευσυγκινησία) με την χαμηλοβλεπίαση-μη διεκδικητικότητα.
Το πρώτο σκέλος είναι καλό έως πολύ καλό. Δεν απορρίπτει μια κοπέλα ή ένας άνθρωπος γενικώς έναν άλλο επειδή κλαίει στις ταινίες ή επειδή βλέπει παιδάκια να πεινάνε! Εφόσον είσαι άνθρωπος που ριγάει το μέσα σου αυτό εξωτερικεύεται ανάλογα με τις αντιστάσεις σου. (Αυτές οι αντιστάσεις με την ηλικία φθίνουν, από μια ηλικία και μετά όλοι δακρύζουν πανεύκολα, πίστεψέ με.) Το ότι ο γύρω κόσμος αλλάζει την οπτική με την οποία βλέπεις εσύ τη ζωή είναι ακριβώς η ενσυναίσθηση.
Το δεύτερο σκέλος όμως είναι κακό έως πολύ κακό. Δεν είναι άμεσα συνδεδεμένο με το πρώτο, δεν είναι "δίπολο", άσχετα αν τα "ταπεινά χαμομηλάκια" της TV έχουν καταστρέψει γενιές με το να τα ταυτίζουν. Υπάρχουν πολλοί ευαίσθητοι-χειριστικοί (που μια χαρά την κάνουν την δουλειά τους στο τέλος, εξ ου και παίζουν το ρόλο του θύματος) και αναίσθητοι-χαμηλοβλέποντες.
Το δεύτερο σκέλος σου μειώνει ευκαιρίες, κι η ζωή δεν δίνει ατελείωτες ευκαιρίες, πρέπει να τις αρπάξεις προτού σου φύγουν. Να σκέφτεσαι ότι αύριο μπορεί να μας πατήσει μια νταλίκα και πάπαλα.
Σημασία στο κάτω κάτω της ουσίας έχει να είναι ένα άτομο λειτουργικό στη ζωή του. ΑΥΤΟ είναι που έλκει τους άλλους γύρω του, η εντύπωση ότι δεν θα χρειαστεί να κάνουν τον νοσοκόμο, τον ψυχολόγο, τον σωτήρα. ΕΚΤΟΣ αν ο άλλος έχει το σύνδρομο του σωτήρα (προσοχή, είναι έγκριτος ψυχολογικός όρος) οπότε όμως η σχέση που δημιουργείται δεν είναι ισότιμη, δεν είναι ισοβαρής, μπορεί να γίνει χειριστική ή και κακοποιητική "για το καλό σου". Επομένως δεν θες κάτι τέτοιο.
Πρέπει να είσαι λειτουργικός ώστε να μπορεί να στηριχθεί ένα άλλο άτομο, να μην σκέφτεται "ωχ θα βάλω άλλον έναν μπελά στη ζωή μου". Πρέπει να νιώθει άνεση. Δεν ξεκινά κανείς σχέσεις για να παιδευτεί, να κουμπώσει τις ανάγκες και τις επιθυμίες του θέλει στου άλλου ατόμου.
Επομένως η συμβουλή μου είναι να μην εστιάσεις στο πώς θα κλαις λιγότερο στα ερεθίσματα, αλλά στο πώς θα διορθώσεις αυτό που σε εμποδίζει από το να τολμάς, να διεκδικείς. Μιλάς για τα τελευταία δύο χρόνια. ΤΙ συνέβη πριν δυο χρόνια;
Επίσης, έχεις κάνει έναν ορμονολογικό έλεγχο; Έχεις ελέγξει σε γιατρό δείκτες που έχουν να κάνουν με τις αντιδράσεις που περιγράφεις; (κορτιζόλη, σεροτονίνη, κλπ)
Κράτα ένα "ημερολόγιο" ώστε
1.να εντοπίζεις τα triggers σου
2.να βάζεις στόχους
3.να τους πετυχαίνεις.
Καλή επιτυχία!