Καθώς διάβαζα το κείμενό σου, ένιωσα να κουβαλάς πάνω στις πλάτες σου ένα βάρος που δεν σου αναλογεί είναι η αλήθεια και πολύ λυπάμαι. Η γνώμη μου είναι ότι είναι απαράδεκτο οι γονείς να εμπλέκουν τα παιδιά στη δική τους προβληματική σχέση. Και σε καμία περίπτωση, δε χρειάζεται να νιώθεις άσχημα για το γεγονός ότι προτιμούσες ένα υγιές διαζύγιο από μια άρρωστη συμβίωση.

Όσον αφορά στο θέμα σου τώρα, δεν έχω συμβουλή. Θα σου πω τις σκέψεις μου, χωρίς να μπορώ να σου πω τι θα έκανα στη θέση σου γιατί δεν είμαι σε αυτή, οπότε μπορείς να αγνοήσεις αν θες όσα θα γράψω. :) Σε περίπτωση που η μητέρα ήθελε λοιπόν να με κάνει συνένοχο, τότε θα αρνιόμουν κάθε εμπλοκή και θα της ξεκαθάριζα ότι δε θέλω να μου πει τίποτα και ότι στην τελική αυτά να τα συζητήσει με τον άντρα της και πως εγώ είμαι ο γιος της και θα έπρεπε να έχει στάση γονέα απέναντί μου κτλ. Γενικά, νομίζω ότι οι αποστάσεις και τα όρια χρειάζονται σε τέτοιες καταστάσεις γιατί αλλιώς κουβαλάμε ξένες ευθύνες που μπορεί να μας κάνουν τρομερή ζημιά σε βάθος χρόνου.
Από την άλλη βέβαια, συμμερίζομαι το ενδιαφέρον και την αγάπη σου για τον αδερφό σου και αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να δείξεις σε αυτόν είναι ότι είσαι δίπλα του. Να τον ακούς, να τον υπολογίζεις και να του εξηγήσεις αν θες όλα αυτά που εσύ ανακάλυψες με σκληρό τρόπο. Δυστυχώς, δε νομίζω ότι ένα παιδί που μεγαλώνει μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον θα είναι αλώβητο αλλά θέλω να ελπίζω ότι σημαίνει πολλά να ξέρει ότι έχει έναν σύμμαχο μέσα σε όλα αυτά. Μπορείς να αντιδράς-αν θες και το αντέχεις- κάθε φορά που βλέπεις να ξεσπάνε στον μικρό σου αδερφό.

Καλή τύχη.