Αυτή τη στιγμή πιθανότατα πιστεύεις ότι ζεις κάτι μοναδικό και δραματικό, αλλά μάλλον υπάρχουν πολλά ζευγάρια που ζουν έτσι (και την πληρώνουν οι αθώοι).
Η σχέση των γονιών σου ήταν χαλασμένη από πιο πριν, πιθανόν και προτού έρθετε εσείς στην ζωή. Και δεν είναι η δική σου ευθύνη να την φτιάξεις, αμφιβάλλω αν φτιάχνεται, και σε κάθε περίπτωση έχουν αποφασίσει από κοινού ότι θρέφονται από αυτό το δράμα.

Το αν η μητέρα σου απατά τον πατέρα σου είναι δευτερεύον, στο προκείμενο. Αυτό πιο πολύ με εντυπωσίασε από το κείμενό σου είναι ότι σε άφησαν ΜΟΝΟ ΣΟΥ 3 ή 4 χρονών σε ένα σπίτι! Έστω και για λίγο. Είναι ακριβώς οι ηλικίες που παιδάκια πέφτουν από μπαλκόνια, βάζουν φωτιά στο σπίτι, πέφτουν από σκάλες και σκοτώνονται, βάζουν σακούλες στο κεφάλι και παθαίνουν ασφυξία, όλα αυτά τα ωραία. Αυτά είναι ΠΟΛΥ σοβαρά πράγματα, είναι έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο.
Μου δείχνει ότι δεν θα το'χουν σε τίποτα (και η μητέρα και ο πατέρας) να αδιαφορήσουν για κάτι που δυνητικά θα μπορούσε να αποτελέσει κίνδυνο για το παιδί: πώς και με ποιόν θα γυρίσει από το σχολείο, αν θα σταματήσει κάπου στο δρόμο, αν θα του κάνει απρεπή "κρούση" κάποιος μεγάλος, ατυχήματα στο σπίτι κλπ.

Στη θέση σου αυτό που θα με ενδιέφερε θα ήταν να ενδυναμώσω τον μικρό να γίνει όσο το δυνατόν γρηγορότερα "ανεξάρτητος" (στο μέτρο της ηλικίας του φυσικά) και να είναι "ξυπνητός" ώστε να μπορέσει να ειδοποιήσει αν τυχόν χρειαστεί κάποιον υπεύθυνο ενήλικο.

Αν η μητέρα σου συγκεκριμένα έχει κάποιο ψυχικό νόσημα (πιθανόν) ή κάποια διαταραχή (εμμηνόπαυση;) θα βοηθούσε μια συζήτηση σε κάποια ήρεμη στιγμή και χωρίς σύνδεση με οποιοδήποτε οικογενειακό θέμα, για το ότι σήμερα υπάρχουν επιλογές, ιατρικές και φαρμακευτικές, ώστε να βοηθηθεί. Μην παραβλέπουμε τα εμπόδια που βάζουν οι ασθενείς στην ίασή τους. Όχι ότι θα φέρεις το φως το αληθινό, αλλά δεν βλάπτει να νιώσει ότι κάποιος βλέπει και καταλαβαίνει το μείζον πρόβλημα.