Καταρχάς, δεν νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος που θέλει τη μοναξιά στη ζωή του. Τη μοναχικότητα ναι, όλοι μας την επιδιώκουμε που και που, αλλά ως άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να συνδεόμαστε με άλλους ανθρώπους, να επικοινωνούμε και να εκφράζουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματα μας. Γράφεις το εξής: "νιώθω ότι είμαι άθλια για φίλη ότι δεν έχω κανένα ενδιαφέρον, είναι λες και είμαι καταστροφική με τον εαυτό μου νιώθω ότι δεν αξίζω και το κάνω με το χειρότερο τρόπο μια με τις φίλες μου που απλώς νόμιζα ότι με αυτα που έκανα δεν τους άξιζα και απλά τους έβγαλα από την ζωή μου ...", πράγμα που δείχνει πως βλέπεις τον εαυτό σου ως ένα άτομο που δεν του αξίζει να έχει παρέες, είναι άθλιο και καταστροφικό. Απο τη στιγμή που εσύ πιστεύεις αυτό για τον εαυτό σου, δεν μου φαίνεται παράξενο να πιστεύεις πως και οι άλλοι σε βλέπουν με τον ίδιο τρόπο. Ο τρόπος που περιγράφεις την εικόνα σου δείχνει πως είσαι υπερβολικά ανασφαλής. Επομένως, προτείνω να δουλέψεις με τον εαυτό σου, να βρεις απο που πηγάζει όλη αυτή η ανασφάλεια. Η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, δεν ανταποκρίνεται πάντοτε στην πραγματικότητα. Το τι πιστεύουν οι άλλοι για μας δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε αν δεν τους ρωτήσουμε και δεν μπορούμε να έρθουμε κοντά στους ανθρώπους αν δεν τους δείξουμε πως νιώθουμε. Λες επίσης: "Είμαι το ποιο αντικοινωνικό άτομο, βλέπω ανθρώπους από παλιά και απλά κάνω ότι δεν τους γνωρίζω..". Δεν θεωρώ πως είσαι αντικοινωνική. Πιστεύω πως ο λόγος που κάνεις πως δεν γνωρίζεις τους παλιούς γνωστούς που συναντάς, είναι επειδή είσαι ενοχική με τον εαυτό σου. Νιώθεις τύψεις και ντροπή, επειδή ο τρόπος σκέψης σου στρέφεται γύρω από τις σκέψεις "Δεν αξίζω", "Κανείς δεν θα με ήθελε για φίλη", "Είμαι αντικοινωνική", "Ο/Η τάδε με θεωρεί χαζή/περίεργη κλπ". Πρώτα πρέπει να γίνεις φίλη με τον εαυτό σου. Αγκάλιασε τον εαυτό σου, σταμάτα να σε κατακρίνεις για λάθη του παρελθόντος και αναγνώρισε τα θετικά στοιχεία του χαρακτήρα σου. Πόσο όμορφο και ταυτόχρονα λυπηρό είναι αυτό που λες; :"ακόμα δεν τους έχω πει πόσο τις αγαπάω και δεν είναι ότι δεν νοιάζομαι". Εγώ πάντως δεν θα χαρακτήριζα "κακιά" μια τέτοια φίλη :)
Καταρχάς, δεν νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος που θέλει τη μοναξιά στη ζωή του. Τη μοναχικότητα ναι, όλοι μας την επιδιώκουμε που και που, αλλά ως άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να συνδεόμαστε με άλλους ανθρώπους, να επικοινωνούμε και να εκφράζουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματα μας. Γράφεις το εξής: "νιώθω ότι είμαι άθλια για φίλη ότι δεν έχω κανένα ενδιαφέρον, είναι λες και είμαι καταστροφική με τον εαυτό μου νιώθω ότι δεν αξίζω και το κάνω με το χειρότερο τρόπο μια με τις φίλες μου που απλώς νόμιζα ότι με αυτα που έκανα δεν τους άξιζα και απλά τους έβγαλα από την ζωή μου ...", πράγμα που δείχνει πως βλέπεις τον εαυτό σου ως ένα άτομο που δεν του αξίζει να έχει παρέες, είναι άθλιο και καταστροφικό. Απο τη στιγμή που εσύ πιστεύεις αυτό για τον εαυτό σου, δεν μου φαίνεται παράξενο να πιστεύεις πως και οι άλλοι σε βλέπουν με τον ίδιο τρόπο. Ο τρόπος που περιγράφεις την εικόνα σου δείχνει πως είσαι υπερβολικά ανασφαλής. Επομένως, προτείνω να δουλέψεις με τον εαυτό σου, να βρεις απο που πηγάζει όλη αυτή η ανασφάλεια. Η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, δεν ανταποκρίνεται πάντοτε στην πραγματικότητα. Το τι πιστεύουν οι άλλοι για μας δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε αν δεν τους ρωτήσουμε και δεν μπορούμε να έρθουμε κοντά στους ανθρώπους αν δεν τους δείξουμε πως νιώθουμε. Λες επίσης: "Είμαι το ποιο αντικοινωνικό άτομο, βλέπω ανθρώπους από παλιά και απλά κάνω ότι δεν τους γνωρίζω..". Δεν θεωρώ πως είσαι αντικοινωνική. Πιστεύω πως ο λόγος που κάνεις πως δεν γνωρίζεις τους παλιούς γνωστούς που συναντάς, είναι επειδή είσαι ενοχική με τον εαυτό σου. Νιώθεις τύψεις και ντροπή, επειδή ο τρόπος σκέψης σου στρέφεται γύρω από τις σκέψεις "Δεν αξίζω", "Κανείς δεν θα με ήθελε για φίλη", "Είμαι αντικοινωνική", "Ο/Η τάδε με θεωρεί χαζή/περίεργη κλπ". Πρώτα πρέπει να γίνεις φίλη με τον εαυτό σου. Αγκάλιασε τον εαυτό σου, σταμάτα να σε κατακρίνεις για λάθη του παρελθόντος και αναγνώρισε τα θετικά στοιχεία του χαρακτήρα σου. Πόσο όμορφο και ταυτόχρονα λυπηρό είναι αυτό που λες; :"ακόμα δεν τους έχω πει πόσο τις αγαπάω και δεν είναι ότι δεν νοιάζομαι". Εγώ πάντως δεν θα χαρακτήριζα "κακιά" μια τέτοια φίλη :)