Καλημέρα.

Να ξεκινήσω λέγοντας πως συμφωνώ με την HiHi.
Εδικά στο ζήτημα της συγχώρεσης και του να φύγεις.

Αρχικά, θα έλεγα να μην δαπανάς χρόνο, δυναμικό και ενέργεια (κάθε είδους, ακόμη και ψυχική) στο πλάθεις με τον νου σου ιστορίεςε οι οποίες δεν έγιναν και δεν γνωρίζεις αν θα γίνουν ποτέ. Την χρειάζεσαι για σημαντικότερες ενέργειες.
Προφανώς - κατ' εμέ πάντοτε - θα ήταν χρήσιμη η βοήθεια ενός ειδικού. Άν θα γίνει άμεσα ή όχι είναι δική σου απόφαση - μόνο εσύ γνωρίζεις τις δυν΄μαεις και τους πορους σου. Θα βοηθούσε όμως, αρχικά, το να σταθείς στα πόδια σου.
Θα ξεκαθαρίσει πολλά ζητήματα σε εσένα για τον εαυτό σου.
Ακόμη και σε άλλη ώρα, αν μπορείς.
Έχω ζήσει τα τελευταία δέκα χρόνα σχεδόν στο εξωτερικό και δεν το μετάνιωσα. Αντίθετα, είδα δικούς μου ανθρώπους να βυθίζονται χειρότερα στο μολυσμαιτκό περιβάλλον από το οποίο οι ίδιοι δεν ΄θέλησαν να φύγουν. Με δραματικά αποτελέσματα για τον εαυτό τους και τους άλλους.

Το γεγονός πως κατανοούμε τους γονείς μας και τις ενέργειές, όμως, δεν μας απαλλάσσει από την ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας και την οικογένεια που θέλουμε ή όχι να δημιουργήσουμε.
Για να μην μακρηγορώ και επειδή βίωσα και βιώνα παρόμοιες καταστάσεις με εσένα,
θα έλεγα να βάλεις ένα σχέδιο ώστε να μπορέσεις να μείνεις μόνη γιατί, ας μην γελιόμαστε, είναι προανές πως στους δικούς σου δεν αισθάνεσαι σπίτι σου (μεταφορικά προφανώς). Και θα ήταν καλό να βρεις το σπίτι σου, και για εσένα και για εκείνους.

Υγεία!
Β