Η ιδέα του θανάτου μπορεί να οδηγήσει έναν άνθρωπο να απολαμβάνει την εφήμερη χαρά της ζωής, όταν αυτός ο άνθρωπος φοβάται τον θάνατο. Δεν μπορεί όμως να έχει αντίστοιχη επίδραση αν τον επιθυμεί.
Αν κάποιος βιώνει κατάθλιψη, το ένστικτο της επιβίωσης ατονει. Για αυτό και υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας.
"η ζωή είναι παλούκι". Εν τέλει είναι πράγματι βοηθητικό να επισημαίνουμε ότι η ζωή είναι δύσκολη και άλλα τέτοια; Αφενός η ζωή δεν είναι εξίσου δύσκολη για όλους, αφετέρου δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες αντοχές. Άσε που δεν βλέπω πως μπορεί να βοηθηθεί ένας άνθρωπος που νιώθει πως τίποτα δεν έχει νόημα, όλα είναι μάταια, λέγοντάς του ότι η ζωή έχει τη γλύκα της. Μα αφού αυτή τη στιγμή δεν την βλέπει αυτή τη γλύκα, δεν μπορεί να την νιώσει. Τρίχες του ακούγονται όλα αυτά, τρίχες που λέγονται από κάποιον που μπορεί να μπει στα παπούτσια του και να νιώσει όπως νιώθει εκείνος.
Αν γίνει δεκτό ότι οι άνθρωποι είναι κατά 99% καλοί, τότε η ίδια η έννοια της καλοσύνης χάνει την αξία της, ξεχειλωνεται. Με εκνευρίζει το ξεχειλωμα γενικότερα. Σαν αυτούς που λένε ότι όλα τα παιδιά είναι όμορφα, ή σαν μια καθηγήτρια που είχα και υποστήριζε ότι όλα τα παιδιά είναι έξυπνα ή μερικά "όλα τα μάτια όμορφα είναι" που έχω διαβάσει εδώ μέσα.