Ειχα ελαφριάς μορφής κατάθλιψη γιατί έζησα μια ζωή εφιαλτική... Ε, λύγισα κάποια στιγμή! Δεν χρειάστηκε να πάρω για πάνω από 2- 3μήνες αντικαταθλιπτικά και αυτό για να μην ταλαιπωρεθώ όπως μου είπε ο γιατρός... Το παλεύα όμως προσπαθόντας να περιφρονώ άσχημους λογισμούς, να βλέπω κωμωδίες , να ακούω τραγούδια , να κοινωνικοποιούμαι ,να λέω ανέκδοτα και να κάνω τους άλλους να γελάνε , να λέω στον εαυτό μου " Μπορείς και είσαι Δύναμη " όταν κανένας άλλος δεν με ενθάρρυνε, (αντιθέτως με αποθάρρυναν και με κακοποιούσαν λεκτικά σε καθημερινή βάση) και ελπίζω ότι τα κατάφερα και δεν θα ξαναγυρίσω πίσω , ούτε θα είμαι πια υπέρ ευαίσθητη !!!... Αυτό που με έκανε να νιώθω καλύτερα ήταν όταν βοηθούσα όποια ψυχή με χρειαζόταν... Αν όμως είχα ενδογενή Κατάθλιψη βαριάς μορφής δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα να βγω από το αδιέξοδο χωρίς Ιατρική βοήθεια... Εκεί ως γνωστόν επιβάλλεται ακόμα και να νοσηλευτεί κάποιος , όπως θα νοσηλευόταν για ένα άλλο ιατρικό πρόβλημα για να πάνε όλα καλά... Προέχει η υγεία μας και όχι τι θα πει ο κόσμος, ώστε να προχωρήσουμε μπροστά... Ο κόσμος ας κοιτάξει τα δικά του θέματα και να μην κρίνει ελαφρά τη καρδία κάποιον άνθρωπο γιατί δεν μπορεί να γνωρίζει τι Σταυρό κουβαλάει ο πλησίον του και επιλέγει να μην αποκαλύψει τίποτα ή από υπερηφάνεια ή για να μην στεναχωρέσει κανέναν...