Μηπως με την ανοχη σου συμβαλεις στην κακοποιηση των παιδιων σου οπως την περιγραφεις?
Αν οντως λυπασαι για τις κορες σου, τοτε ωφειλεις να μην βιωνουν ουτε φωνες ουτε εκφοβισμο.

Σορρυ αλλα ειναι διαπιστωμενο οτι ολοι οι ανθρωποι δεν κανουν για γονεις, αλλα οταν αυτο το διαπιστωνουμε, συναινουμε στο εγκλημα που εξελισετε μπροστα στα ματια μας.

Και για να μιλησω προσωπικα, οταν στην κορη μου ειδα σημαδια που εγω δεν συμφωνουσα, ειπα αυτο που εγω νομιζα οτι επρεπε να πω. Αυτο συνεχιστηκε επι μακρον και τελικα ελαβα ενα πολυ ομορφο εξωδικο μετοικησης.
Μετανιωσα? οχι βεβαια, αντιθετα εκανα αυτο που επρεπε και αν γυρναγα το χρονο πισω οχι μονο θα εκανα τα ιδια αλλα ισως και περισσοτερα.
Στα δικα μας αισθηματα μπορουμε να ειμαστε αφελεις και να νιωθουμε εξαπατημενοι, σε θεματα που αφορουν ανηλικα παιδια δεν χωραει κανενα ερωτηματικο: Αυτο που ωφειλουμε να ειπωθει πρεπει να ακουστει οσο πιο μεγαλοφωνα μπορουμε.