Τα λόγια σου (ειδικά αυτό με τη λοβοτομή) μου θύμισαν εμένα σε μεγάλο βαθμό και θα προσπαθήσω να σου πω, πως είναι να είσαι ένα παράδειγμα προς ΑΠΟΦΥΓΉ.
Αγάπησα έναν άνθρωπο πολύ, με ιδιαίτερο χαρακτήρα και μέσα σε ιδιαίτερες συνθήκες. Κι αυτός με αγάπησε θέλω να πιστεύω. Παθιασμένη σχέση με αρκετές ευτυχισμένες στιγμές που σταδιακά άρχισαν να λιγοστεύουν έως που έφτασαν να σπανίζουν. Οι αρχικές προσδοκίες μου κατέρρεαν μέρα με τη μέρα γιατί αυτό που στην αρχή άφηνε να εννοηθεί ότι θα διορθωναμε τις λάθος επιλογές του παρελθόντος, στην πορεία έδειχνε ότι η λάθος επιλογή ήμουν εγώ κι αυτό που ζούσαμε. Τα λόγια βέβαια έλεγαν το αντίθετο.
Μην πολυλογώ ειπώθηκαν κι έγιναν πολλά σε αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα όλα οδηγώντας μαθηματικά σε ένα τέλος που δεν μπορούσα καν να διανοηθώ τότε ότι θα το έδινα εγώ αλλά όταν σε φτάνουν οι καταστάσεις να ρωτήσεις "με θέλεις ή όχι;" και η απάντηση που παίρνεις είναι "ΔΕΝ ΞΕΡΩ" έχει μεγάλη απόσταση από το "σ' αγαπώ" και δεν έχεις άλλη επιλογή από το να βάλεις τελεία.
Θα σου πω λοιπόν ότι παρόλη την αγάπη που είχα κι έχω ακόμα, παρόλο που θεωρητικά έκανα το λογικό και σωστό κι άφησα έναν άνθρωπο να ζήσει την όποια άλλη επιλογή του αλλού, παρόλο που δεν έχει περάσει δευτερόλεπτο να μην τον σκέφτομαι και να μην τον νοιάζομαι, παρόλα αυτά λοιπόν η αίσθηση μέσα μου είναι ότι όσο και να άντεχα να κάτσω με εκείνα τα δεδομένα, πάλι θα το οδηγούσε στο τέλος εκείνος με κάποιο τρόπο.
Γνώμη μου λοιπόν είναι μην κοιτάς πόσο χρόνο χρειάζεται κάτι είτε για να υπάρξει είτε για να τελειώσει, αλλά πόση αλήθεια κουβαλάει όσο υπάρχει.
Καλή συνέχεια.
Σορρυ για το σεντόνι