Κάνω επίκληση στην αυθεντία! :p :D

Σοβαρά τώρα, δεν είναι πυρηνική φυσική. Αυτό που δεν μπορεί να ξεκουράσει το μάτι με την αρμονία του, δημιουργώντας την θετική προκατάληψη που δημιουργεί αυυομάτως το αίσθημα ασφάλειας της "τάξης" (κι η ομορφιά με την ετυμολογική της έννοια της ευμορφίας είναι τάξη), για να δημιουργήσει έντονο συναίσθημα -κι άρα ενδιαφέρον- οφείλει να δημιουργήσει ΔΕΟΣ (μεγαλειώδη θαυμασμό).
Το δέος είναι κοντά στο φόβο και το σεβασμό (όχι ταυτόσημα βεβαίως), και ρυθμίζεται από την απόσταση και το μέγεθος/το υψηλό.
Όσο κάτι μεγάλο και "φοβερό" είναι μακριά μας, δεν μας απασχολεί και δεν το "φοβόμαστε", θεωρούμε ότι δεν μας αφορά προσωπικά. Όσο πλησιάζει όμως, όσο πιο πιθανό δείχνει, τόσο αυξάνεται η αδρεναλίνη ως βιοχημική αντίδραση στο ερέθισμα. Όμως όταν πια εκμηδενιστεί η απόσταση, μηδενίζεται και το δέος, το υψηλό χάνει την επιρροή του, αποδεχόμαστε τον "τρόμο" πλέον με τις συνέπειές του, ό,τι βρέξει ας κατεβάσει (γίνεται δεδομένο).
Αυτή είναι η διαλεκτική της έλξης. Κι εξηγεί και την δημιουργία της και την φθίνουσα πορεία της.

Ελπίζω το είπα απλά, κατανοητά, με δικά μου λόγια.