Εμένα ο πατέρας μου είχε δίκη την επόμενη μέρα και ήθελε να ξεκουραστεί αλλά εγώ γκρίνιαζα γιατί μου έκλεισε την τηλεόραση. Μετά τον χωρισμό παράτησε την δουλειά του και δεν εργάστηκε ποτέ ξανά οπότε μάλλον είχε αγανακτήσει που είχε δίκη και όχι με τα παιδικά τραγούδια στην τηλεόραση και την γκρίνια μου.
Πραγματικά με πονά το πόσες περιπτώσεις υπάρχουν σαν την δική μου. Τουλάχιστον η οικογένεια του πατέρα μου δεν με έκανε πέρα καθώς και ο παππούς μου χώρισε την γιαγιά μου για άλλη γυναίκα οπότε ήταν και εκείνοι παιδιά χωρισμού. Βέβαια μου έκαναν άλλα, επειδή έκλαιγα όταν έκανα ανάγνωση με πήγαν να δουν αν έχω νοητική καθυστέρηση ενώ δεν έχουμε κάποιο ιστορικό στο σόι και οι γονείς μου με έκαναν σε νορμάλ ηλικίες.
Τελικά έχω ένα είδος δυσλεξίας που με κάνει να μπερδεύω νούμερα και να γράφω συχνά ανάποδα λέξεις, δηλαδή το πότε θα ξεκινήσω να το γράφω από το ε μετά θα βάλω από πίσω το τ μετά πίσω από το τ το ό και στο τέλος το π. Δεν μου επέτρεψαν όμως να πάρω το χαρτί καθώς το τεστ IQ ήταν πολύ καλό και φοβόντουσαν μην τεμπελιάσω, έπρεπε να παιδευτώ χωρίς να γνωρίζω ότι έχω μαθησιακή δυσκολία ώστε να γίνω όσο καλύτερη μπορώ.
Το αποτέλεσμα; Να δώσω 2η φορά πανελλήνιες καθώς στην φυσική και στην χημεία αντί πχ να γράψω 451 έγραψα 154 πράγμα που δεν παίρνω εύκολα χαμπάρι όπως με τα γράμματα.
Το χειρότερο της υπόθεσης είναι όταν βλέπω άλλα παιδιά που τα έχουν όλα και καταστρέφουν από μόνα τους την ζωή τους ενώ άτομα όπως εμείς παλεύουμε με νύχια και με δόντια για να την φτιάξουμε όσο μπορούμε.
Σε ευχαριστώ για το σχόλιο σου, μου έδωσες κουράγιο με το να ξέρω πως μπορώ με προσπάθεια να αποκτήσω θετικότητα όπως εσύ.