Φταίει η νοοτροπία των γονιών που θέλουν το παιδί να περνάει οπωσδήποτε στο πανεπιστήμιο και οπωσδήποτε με την πρώτη προσπάθεια. Γι' αυτό και το παιδί πιέζεται και δηλώνει αβέρτα ό,τι ΑΕΙ σχολή βρει, κάτι που να του προσφέρει ένα "χαρτί," χωρίς να πρέπει να αναρωτηθεί αν αυτό θα ήθελε να κάνει επαγγελματικά ή αν θα έχει να προσφέρει κάτι γενικότερα στη ζωή του.
Για παράδειγμα, στο εξωτερικό με απολυτήριο Λυκείου τα παιδιά πρώτα παίρνουν ένα ή και δύο χρόνια off είτε για να δουλέψουν και να δουν πώς βγαίνει το χρήμα είτε για να κάνουν κανένα ταξίδι (στην τελική, τόσα που δίνουν εδώ οι γονείς για φροντιστήρια, φτάνουν για ένα χρόνο σε καμιά Ασία), να βρουν τι θέλουν να κάνουν, να μάθουν να παίρνουν αυτόνομα αποφάσεις μόνοι τους κλπ. Προτεραιότητα δίνεται στην ενηλικίωση και όχι ντε και καλά στις πανεπιστημιακές σπουδές. Στο Ελλάντα έχουμε το αντίθετο. Βλέπεις τριαντάρηδες να έχουν κανα-δυο αχρείαστα πτυχία, αλλά να μένουν με τους γονείς τους, να νομίζουν ότι τα λεφτά για καφέ και κλαμπ φυτρώνουν από μόνα τους, να είναι ανίκανοι και ανεύθυνοι στο να παίρνουν αποφάσεις και να νομίζουν ότι ο κόσμος όλος τούς χρωστάει. Παιδεία, λοιπόν, και όχι εκπαίδευση χρειάζονται τα ελληνόπουλα.