Είναι φυσιολογικό αυτό που νιώθεις, χάρηκα με αυτή την εξομολόγηση γιατί παρατηρω ότι δεν είμαι η μονη που ανέκαθεν η πολυ οικογενειακή ζωή μου φαινόταν άκρως βαρετή. Βέβαια η οικογένεια είναι η βάση μας και υποτίθεται μας προσφέρει ασφάλεια αλλά καμία φορά σε πνίγει κιόλας. Θέλει ένα μέτρο και εκεί. Όταν ήμουν μικρή ήθελα για άντρα κάποιον που να λείπει συχνά,, πιλότο ξέρω γω η καπετάνιο, για να μην βιώσω αυτή την φθορά της σχέσης. Δυστυχώς δεν μου έκατσε, ο άντρας με τον οποίο παντρεύτηκα ήταν καθημερινά σπίτι και φυσικά χωρίσαμε. Και μια δυο φορές που έχω συγκατοίκησει το έχω μετανοιώσει πικρα. Γνώμη μου το ζευγάρι να μενει χωριά αλλά κοντά ώστε αν υπάρχουν παιδιά να έχουν συνεχή επαφή και με τους δύο, αλλά το ζευγάρι να μην φθείρεται από την καθημερινότητα. Νομίζω σε καμία 20αρια χρόνια, έτσι θα είναι το μοντέλο της οικογένειας. Και είμαι σίγουρη πως δεν θα έχουμε τόσα διαζύγια.