Αγαπητή φίλη, κάποιες φορές καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις που δεν δύναται να είναι αρμονικές για όλες τις πλευρές. Δύο μήνες ανοχής μια δυσφορικής κατάστασης είναι πολλοί: πότε ακριβώς περιμένεις να δράσεις; Δεν έχεις καν γνωστοποιήσει στον εργοδότη σου την έλλειψη ομαλής συνεργασίας που βιώνεις στον εργασιακό σου χώρο με την σύντροφο του ή έστω σκέψεις ότι θα ήθελες να δοκιμαστείς εργασιακά σε έναν άλλο χώρο γιατί (και καλά) νιώθεις ότι θα ήθελες νέες προκλήσεις. Πρέπει να αποδεχτείς ότι στην ζωή θα χρειαστεί να σπάσεις αβγά. Το να νιώθεις ότι είσαι υπεύθυνη για την ομοιόσταση των άλλων κ να θυσιάζεις την δική σου ψυχική ισορροπία, κρύβει τον κίνδυνο να νανουρίσεις την δυσφορία σου κ να συναινείς στην κακοποίηση της ψυχής σου. Μόνη σου δημιουργείς αυτήν την στιγμή συνθήκες εγκλωβισμού. Μίλησε του κ εξήγησε του πως για προσωπικούς σου λόγους θα ήθελες να σταματήσεις. Δώσε ένα εύλογο χρονικό διάστημα πχ δυο εβδομάδων (όχι παραπάνω) κ απέδρασε από τα δεσμά του δράματος που σε εχεις υποβάλλει. Η διατήρηση της ψυχικής σου υγείας είναι χρέος δικό σου! Η διατήρηση της ισορροπίας της επιχείρησης είναι χρέος του εργοδότη σου. Δράσε! 😊