Με λυπει το γεγονος οτι μιλατε ετσι τοσο για εμενα που δε με γνωριζετε οσο και για την οικογενεια μου. Δεν βρισκω καθολου μιζερο το γεγονος οτι ειναι αρρωστοι και μεγαλοι οι γονεις μου αλλα συνεχεια της ζωης και επισης η υγεια συμβαινει και δεν το περιμενει κανενας ουτε φταιει κανενας γι αυτο! Δε νιωθω κοροιδο κ ελπιζω να μη θεωρειτε κοροιδα οσους ανθρωπους δε πετανε στην ακρη οσους αγαπουν αλλα τους φροντιζουν. Το γεγονος που θετω ειναι η συμπεριφορα της αδερφης μου και οχι οτι με ενοχλει που φροντιζω δυο εξαιρετικους κ μοναδικους ανθρωπους για εμενα. Η ζωη μου τα εφερε ετσι ωστε να μη μπορω να τους φροντισω ξαφνικα κ να εχω την αναγκη της κ εκει εγκειται και η στεναχωρια μου. Ετσι εγραψα εδω μηπως καποιος που βιωνει κατι παρομοιο εχει καποια συμβουλη η ιδεα. Καλο υπολοιπο καλοκαιριου