Εξομολογουμενε είναι εντάξει να νιώθεις απαισιόδοξος κάποιες φορές. Θεωρώ όμως ότι αυτά που εχεις θέσει ως στόχους είναι δυσανάλογα της ηλικίας σου και του πλαισίου της σημερινής εποχής. Εδώ άνθρωποι ηλικιακά μεγαλύτεροι και δυσκολεύονται να βιοποριστούν, να κάνουν μια όμορφη σχέση, να κάνουν ταξίδια. Θα σου έλεγα λοιπόν, πως η εσωτερική σου «απελπισία»‘είναι προϊόν μη ρεαλιστικών στόχων για την ηλικία των 22 ετών (αυτοκίνητο, ταξίδια, οικονομική βοήθεια στους γονείς σου). Χαμήλωσε λίγο τον πήχη και επικεντρώσου σε ενα βήμα κάθε φορά. Ξεκίνησε από αυτά που μπορείς να ορίσεις πχ ψάξε για μια εργασια μερικής απασχόλησης ή αναζήτησε τρόπους αντιμετώπισης των « δυσκολιών των σπουδών σου». Επίσης, αν νιώθεις ότι θέλεις να μιλήσεις και «κανεις δεν θέλει να σε ακούσει», απευθυνσου σε δωρεάν ψυχολογική βοήθεια ή ρώτησε στον δήμο σου μηπως παρέχει υπάρχουν δωρεάν υπηρεσίες ψυχολόγου. Σταματησε να εκμηδενίζεις τον εαυτό σου και να επικεντρώνεσαι στα υποτιθέμενα ελλείμματα σου και επικεντρώσου στην δημιουργία ρεαλιστικών στόχων και στις δεξιότητες σου. Πάρτο αλλιώς!🌷