Στη θέση σου δεν θα με απασχολούσε το τι έχει κατά νου η Λίνα (μπορεί, άλλωστε, το δώρο να σου το έκανε όπως θα το κανόνιζε άνετα και για τους φίλους της, όχι;), αλλά το πώς σκέφτεσαι εσύ. Από τη μια λες ότι δεν είχες αισθήματα για εκείνη κι από την άλλη διακρίνω ένα φόβο του να μείνεις μόνος και γι' αυτό να κοντεύεις να συμβιβαστείς. Το βρίσκω λιγάκι εγωιστικό, γιατί δεν λαμβάνεις υπόψη τις προσδοκίες της Λίνας και κοιτάζεις μόνο να κρατήσεις κάποιον μην τυχόν και το μετανιώσεις σε 15 χρόνια από τώρα. Πάντως, είναι το παράδοξο πολλών σχέσεων, δεν είναι; Ο παράφορος έρωτας έρχεται για άτομα που δεν αξίζουν όλη την καλή εικόνα που έχεις πλάσει γι' αυτούς και τα αισθήματα που ανέπτυξες αποδεικνύονται ότι ήταν για τις προσδοκίες σου απ' αυτό το άτομο που τελικά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Και μετά, όταν σου χτυπήσει την πόρτα μια σχέση που σου προσφέρει όλα όσα θα χρειαζόσουν για να βρεις την ψυχική σου υγεία και τη συναισθηματική ωριμότητα, έχεις ξεμείνει από αισθήματα και δεν είσαι σίγουρος αν τη θες τη σχέση αυτήν. Μεγάλη αδικία που, όταν μια πληγωμένη καρδιά έχει μπροστά της αξιόλογο άτομο με πολλές καλές ποιότητες πάνω του, το άτομο αυτό δεν λαμβάνει τα συναισθήματα που θα του αναλογουσαν και με το παραπάνω, γιατί πρόλαβε να τα αδειάσει κάποιος άλλος, συχνά ακατάλληλος ή τοξικός.