Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Τα έχω περάσει ολομόναχη κάποιες φορές...Έχω κλάψει ποταμούς δακρύων στα νοσοκομεία , τα θεωρούσα όλα μάταια όταν με τρυπούσαν καθημερινά για ενδοφλέβιες και κορτιζόνες και υπήρχαν κι άλλα προβλήματα με την οικογένειά μου και ήμουν κυριολεκτικά στα οριά μου... Μετά απο λίγους μήνες , όταν τα καλοσκέφτηκα όλα αυτά , είπα ότι αφού τα άντεξα και έκανα κι άλλους ασθενείς να να χαμογελάνε και να αισιοδοξούν, ενώ νόμιζα ότι είμαι εύθραυστη και κλαψιάρα συνειδητοποίησα πως τελικά έγινα ακόμα πιο δυνατή μετά από όλες αυτές τις δοκιμασίες... Τονίζω όμως , δεν ξαναβρισκεις τον εαυτό σου και την υγεία σου την επόμενη ή την μεθεπόμενη ημέρα ή σε έναν μήνα , αλλά σιγά - σιγά !!!! Με ένα μικρό βήμα κάθε μέρα κι ας σου φαίνεται ασήμαντο... Όλα να σου πάνε καλά , να βρείς γρήγορα την υγεία σου και να πας στο σπιτάκι σου και στο κρεβατάκι σου !!!... Είσαι πιο δυνατός άνθρωπος απ' όσο νομίζεις...Όλοι μας έχουμε αποθέματα τεράστια με ΔΥΝΑΜΗ όσο κι αν νομίζουμε ότι δεν μπορούμε να βγούμε έξω ούτε για μια βόλτα... Να σκέφτεσαι όμορφα πράγματα , να ακούς τραγούδια , να βλέπεις κωμωδίες, να σκέφτεσαι όμορφες στιγμές που έζησες με αγαπημένα πρόσωπα σε αγαπημένα μέρη και να μην χάνεις την αισιοδοξία και το χιούμορ σου . Βοηθάει πολύ!!!... Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν ξημερώσει... Τα καλύτερα έρχονται !!!! 🌠🤗🌈🌞💝