Πιστεύω πως κάνεις λάθος. Δεν παίζει ρόλο αν είσαι ενήλικας και χάσεις το γονιό σου, ότι δεν θεωρείσαι ορφανός επειδή δεν είσαι μικρό παιδί πλέον. Είμαι 36 και όταν έχασα το μπαμπά μου, ήμουν 32 και ένιωσα μόνη και ορφανή. Ορφανή από πατέρα που το ίδιο αισθάνομαι ακόμα. Δεν θεωρείται λέξη αυτολύπησης και κακομοιριάς, αλλά η αίσθηση πως έχασες έναν από τους πιο κοντινούς και αγαπημένους σου ανθρώπους. Η εξομολογουμένη έχει χάσει ήδη το πατέρα της και σε λίγο καιρό δυστυχώς θα ορφανέψει και από μητέρα. Δεν έχει στηρίγματα και 28 ετών είναι μικρή για όλο αυτό το φορτίο. Εδώ εγώ παρόλο που έχω τη μαμά μου και πάλι νιώθω ότι κάτι μου λείπει και νιώθω απροστάτευτη κάποιες φορές. Τελοσπάντων...
Εύχομαι μέσα από τη καρδιά μου η μαμά σου να γίνει καλά και ο Θεός να τη βοηθήσει. Συνέχισε να είσαι δίπλα της και να τη στηρίζεις...