Δεν ξερω ποσο εισαι ηλικιακα.Εχασα τον πατερα μου σε τροχαιο εντελως ξαφνικα ενα πρωι.Εχασα τη γη κατω απο τα ποδια μου.Ημουν οπως εσυ αδειος κενος.Εκλαιγα για μερες κι ας ειμαι αντρας.Μετα σκεφτηκα οτι ο πατερας μου ηταν ανθρωπος χαρουμενος γλεντζες και αποφασισα μονο να χαμογελαω και να ζει μεσα απο μενα .Τον εχεις συγχωρεσει ηδη.Να θυμασαι τα καλα μαζι του και θα ζει παντα μεσα σου.Οι ανθρωποι πεθαινουν οταν τους ξεχναμε.