Κοίταξε, είναι δικαίωμά σου το ν' αλλάζεις, ειδικά αν νιώθεις ότι σου κάνει καλό. Αλλάζεις ριζικά στυλ ζωής και κύκλους γνωριμιών, οπότε αυτό προσωπικά σού δίνει την αίσθηση ότι εξελίσσεσαι, σίγουρα. Κι ωστόσο, κάθε φορά είναι σα να ξεκινάς από μια νέα, λευκή σελίδα. Ωστόσο, πρόκειται για μια ψευδαίσθηση. Μην ξεχνάς ότι πίσω απ' την ολοκαίνουρια, κενή κόλλα έχεις ήδη μια στίβα από γραμμένες ή μουτζουρωμένες σελίδες, τις οποίοες δεν μπορείς απλώς να κάψεις ή να στείλεις στον shredder να σου τις κάνει κομματάκια. Από κάποια στιγμή και μετά, αφότου αλλάξεις ρόλους, επανεφεύρεις τον εαυτό σου και τον δοκιμάσεις σε νέες "ζωές," αναπόφευκτα αναρωτιέσαι "τελικά ποιος είμαι;" Και όπως με το ερώτημα περί αυγού και κότας, θ' αναρωτηθείς κι εσύ αν οι εμπειρίες σου είναι αυτές που σ' έχουν διαμορφώσει ή αν η ανήσυχη και πολυσχιδής φύση σου ήταν αυτή που γέννησε τις εμπειρίες (καλές και κακές) στη ζωή σου μέχρι τώρα. Υπάρχουν απαντήσεις που πρέπει να δώσεις στον εαυτό σου πρώτα. Όλοι οι άλλοι μπορούν να περιμένουν, δεν λογοδοτείς σε κανέναν. Και ναι, έχεις αλλάξει κατά πολύ για κάποιους, τίποτε το παράξενο εδώ. Μην σε φέρνει σ' αμηχανία αν το καταλαβαίνουν άτομα απ' το παρελθόν σου. Απλώς πάρε μια ανάσα και πες μόνο "ναι, είναι αλήθεια... έχω αλλάξει." Και θα δεις ότι η αμηχανία θα περάσει γιατί δεν κρύβεσαι από κανέναν. Είναι απελευθερωτικό όταν πλέον δεν χρειάζεται να φέρεσαι με τον συγκεκριμένο τρόπο που άλλοι περιμένουν από σένα, επειδή σε είχαν μάθει κάποτε έτσι.