Θα έλεγα το εξής: πάνω στην αγωνία σου να πεις όσα περισσότερα γίνεται για σένα, ίσως καταλήγεις να μιλάς πολύ για τον εαυτό σου. Αυτό ως αποτέλεσμα έχει να σκέφτεται ο άλλος ότι δεν ενδιαφέρεσαι τόσο για εκείνον. Σαφώς και είναι ωραίο να ανοίγεσαι, να αυτοσαρκάζεσαι, να μεταδίδεις διάφορες πτυχές του χαρακτήρα σου. Ωστόσο, για να είμαστε και ειλικρινείς, ο συνομιλητής που για κάθε δικιά μας φράση έχει να πει δεκαπέντε ιστορίες δικές του, κουράζει λίγο και μας δίνει την εντύπωση ενός εγωκεντρικού ατόμου, ασχέτως που το κάνει με την πρόθεση να μάθουμε τα τρωτά του σημεία. Επίσης, δεν μας λες για τι ηλικίες πρόκειται. Συνήθως οι άντρες, ειδικά οι πιο νέοι, όταν βρίσκονται στην παρέα μιας κοπέλας που είναι ανοιχτή, έχει χιούμορ και γενικώς φαίνεται τολμηρή στις συναναστροφές της, για κάποιο λόγο την κατατάσσουν στην κατηγορία "φίλη" ή "παρεάκι." Δύσκολο να τη δουν ερωτικά με την πρώτη, εκτός αν γνωριστούν καλύτερα και με το χρόνο νιώσουν την απαραίτητη σεξουαλική έλξη. Με άλλα λόγια, στο μυαλό των αντρών η σεξουαλικότητα και το σεξαπίλ συχνά συγχέονται με την παθητικότητα, το δυσπρόσιτο, αποκλείοντας αυτόματα την ύπαρξη χιούμορ, την παρορμητικότητα και την εξωστρέφεια. Και τέλος, μην ξεχνάς τον παράγοντα "αγχώδης," όπως περιέγραψες τον εαυτό σου. Δυστυχώς, όταν υποβόσκει η αγχώδης σου φύση, τρυπώνει παντού και δίνει τη γενική εικόνα ότι δεν μπορείς να ηρεμήσεις και αγωνιάς κάπως να "γεμίσεις το χώρο" γύρω σου με κουβέντες, ανέκδοτα, με την παρουσία σου γενικότερα. Και το άγχος είναι μεταδοτικό, να ξέρεις. Με έναν αγχώδη συνομιλητή, όσο κι αν σου άρεσε εμφανισιακά και σε κερδίζει με το χιούμορ του, για κάποιο λόγο σε αποτρέπει από το να χαλαρώσεις και να αισθανθείς άνετα. Γι' αυτό και δούλεψέ το λίγο αυτό, για να νιώθεις άνετα προπαντώς κι εσύ η ίδια με τον εαυτό σου.