Χμ, εδώ θα συμφωνήσω έτσι όπως το κατακερμάτισες στην ανάλυσή σου, Dude. Μ' αυτό θες να πεις (και συμφωνώ) ότι μια γυναίκα αγαπάει τον άνδρα όχι για τη φανερή αδυναμία του, αλλά αυτό που θα λέγαμε "δυνάμει αδυναμία" του. Π.χ. στις γυναίκες αρέσουν οι άνδρες που αγόγγυστα λύνουν ό,τι προβλήματα τους ανακύψουν, ανταπεξέρχονται σε διάφορες υποχρεώσεις τους χωρίς να παραπονιούνται, διατηρούν μια δυναμική έως στωική στάση έναντι στις αναποδιές της ζωής γενικότερα. Δίπλα σε έναν τέτοιον άνδρα αρέσκεται η γυναίκα να φαντάζεται ότι ο αγαπητικός της στρεσάρεται πολύ και δεν το δείχνει (που κατά πάσα πιθανότητα έτσι είναι) και γι' αυτό της ξυπνάει η διάθεση να εφευρίσκει τρόπους να τον φροντίζει για τον κάνει να χαλαρώσει, να της αποκαλύψει μια πιο ευαίσθητη πλευρά του, να της δοθεί μια κρυμμένη πτυχή του.
Κι ας πούμε ότι η ίδια γυναίκα, αντίθετα, έχει έναν άνδρα μόνιμα αδρανή στον καναπέ, μελαγχολικό, που συχνά παραπονιέται για κάτι κι επιζητά με κλαψουρίσματα ή τακτικά ποιηματάκια φροντίδα και προσοχή. Εντελώς ξενερουά φάση, αυτή η γυναίκα δεν θα θέλει ούτε μια αγκαλιά να του χαρίσει. Επειδή ακριβώς ο άνδρας αυτός δείχνει μόνιμη αδυναμία, οπότε οι συναισθηματισμοί έρχονται να συμπληρώσουν την εικόνα "του αδύναμου."
Θέλω να πιστεύω ότι ο εξομολογούμενος δεν δείχνει μια γενικότερη αδυναμία. Όπως κι αν έχει, αρχίζω να πιστεύω ότι η κοπέλα του θεωρεί τα συναισθήματά του λιγάκι δεδομένα. Σα να μην της δόθηκε η αδυναμία του προς εκείνη ως δώρο ή ως κάτι που έχει κατακτήσει εκείνη, αλλά σαν μια σταθερά που προστέθηκε στη ζωή της εξ ουρανού και δεν ξέρει τι να το κάνει τώρα. Αυτό είναι που φαντάζομαι ότι πονάει τον εξομολογούμενο. Και τώρα διαπιστώνω πόσο κολλάει αυτό που λες περί μυστηρίου. Τα μεμιάς ανοιχτά χαρτιά τείνουν να θεωρούνται "neediness" απ' την άλλη μεριά και να εκλαμβάνονται σαν δεδομένο, ακόμα κι αν αυτός που τα ξεδιπλώνει συνειδητά δεν είναι "needy."
Στην ουσία, ο λόγος γίνεται για σύγκρουση περί δεοντολογίας των σχέσων (δηλ. το πώς νομίζουμε ότι θα έπρεπε να είναι) με την εμπειρική παρατήρηση (το τι συμβαίνει επαναλαμβανόμενα). Όσο κι αν φωνάζουμε ότι όχι, θα έπρεπε η έξω καρδιά να παίρνει την εκτίμηση και την αγάπη που της αναλογεί, εμπειρικά βλέπουμε να κερδίζει η καρδιά τυλιγμένη στο μανδύα μυστηρίου, που παρέχει την ψευδαίσθηση ότι ο άλλος κάνει κάτι για να αξίζει κομμάτι-κομμάτι την αγάπη με τον καιρό.
Συγνώμη για τη μακρηγορία προς τους δύσμοιρους οφθαλμούς των αναγνωστών, απλώς θέλησα να καλύψω τυχόν αντιφάσεις που μ' έκαναν μια να διαφωνήσω και μια να συμφωνήσω με την οπτική του Dude μας.