Ακριβώς και εγώ τα ίδια. Λίγο πιο πάνω από τα 30, με επιτέλους μία "καλή" και σοβαρή αλλά και σταθερή δουλειά τα τελευταία χρόνια, ας πούμε ότι αυτό που μου λείπει τώρα είναι ένα ταίρι. Ενώ, όπως και εσύ, έτσι κι εγώ, ένιωθα ότι "εντάξει μωρέ, κάτι θα βρεθεί, δεν αγχώνομαι" "ξαφνικά" περνάνε τα χρόνια και είμαι ακόμα single. Έχω αρχίσει και εγώ να απογοητεύομαι γιατί χάνω τα καλύτερα μου χρόνια. Το δε χειρότερο της υπόθεσης (όπως το βλέπει κανείς δηλαδή - έχει τα θετικά και τα αρνητικά) είναι ότι εργάζομαι ακάθεκτα από το σπίτι, από όταν ξεκίνησε δηλ η πανδημία, 2 εβδομάδες πριν το πρώτο lockdown. Και σαν να μην έφτανε αυτό τα ωράρια μου είναι περίπου στο 14.00 με 02.00. Δεν σου κάνω πλάκα, το φως του ηλίου δεν με βλέπει για 5 μέρες, κυριολεκτικά σχεδόν. Εδώ γνωστοί/φίλοι και συγγενείς με δουλεύουν που "εξαφανίζομαι". Πραγματικά νιώθω ότι ζω σε άλλο κόσμο. Τουλάχιστον πρώτα έβγαινα έξω, έπαιρνα το μετρό για την δουλειά, έβλεπα και έναν άνθρωπο, άνοιγε λίγο το μάτι, ανταπόκριση με ένα χαμόγελο μπορεί να υπήρχε, ακόμα και χωρίς να μιλήσουμε, έφτιαχνε η διάθεση. Τώρα πως θα γνωρίσω ταίρι με τέτοια ζωή/δουλειά, αμφιβάλλω. Μόνο υπομονή μπορούμε να κάνουμε. Καλή μας τύχη!